Di-jan geniet!

Aaah...wat heerlijk! Een hele lange dag alleen maar films kijken, en lekker opgaan in die films. Lekker met je gedachten uit het leven van alledag, en alleen maar genieten van die hele mooie films. Jawel...di-jan is naar het Oscarweekend in Pathé de Munt in Amsterdam geweest, dat georganiseerd werd in samenwerking met Het Parool. De hele dag films kijken die genomineerd zijn voor een Oscar, en daarna 's nachts live de Oscar-uitreiking zien. En het was érg leuk. Vijf films heb ik gezien: Closer, Mar adentro, Finding Neverland, The motorcycle diaries en Der Untergang. Ik ben te moe om over alle films iets meer te vertellen, maar ze waren allemaal op hun eigen manier erg goed en mooi. Ik heb genoten! Even een dagje helemaal weg...Alleen de echte realiteit komt dan wel extra hard aan...Na toch maar een paar uurtjes geslapen te hebben (mensen gingen al weer naar hun werk en het werd al licht toen ik thuis kwam), moet er weer gewerkt worden...

Friends

Jaaaa!!! Friends is écht leuk! Heerlijk om te kijken. Lekker ontspannend, en erg grappig. Zelfs vijf uur lang aan een stuk door allemaal verschillende afleveringen kijken is leuk! :)
Dé ultieme ontspanning...

Jammer dat de serie afgelopen is.

Dankwoord

Ze moeten toch even genoemd worden. Alle factoren die een saaie studie-bijwerk-marathon draaglijk maken:

-een winters sneeuwlandschap mét naar beneden dwarrelende sneeuwvlokjes
-sloffen (Wat een geweldige uitvinding! Echt relaxed!)
-een grijs, tien maten te groot fleece-vest dat ik ooit mijn 'ik-heb-een-kater-laat-me-met-rust-vest' heb gedoopt
-liters thee uit mijn vrolijke olifanten-theepot (Wel jammer dat de frequentie van het wc-bezoek alsmaar toeneemt...)
-een halve rol chocoladekoekjes
-Xander en Guus op de radio
-een paaseitje
-een overheerlijke maaltijd (Pasta met ham, champignons, spinazie en roomkaas. Mmmm!)
-een huisgenote die vrolijke, rare kinderliedjes voor me zingt

Dat was het wel zo'n beetje...Nu nog eventjes hard aan de slag, en daarna heerlijk relaxen!!!

Bestaat een omweg wel???

Oké. Vandaag even een concreet voorbeeld uit het leven van alledag om een mooie wijsheid te illustreren.

Vanmorgen, toen ik naar college moest, sneeuwde het. Na enige twijfel, besloot ik om toch maar op de fiets naar de Uithof te gaan, hoewel ik hier helemaal geen zin in had. Na twee colleges zei een jongen uit mijn werkgroep een kortere weg naar mijn huis te weten dan die ik altijd fiets. Een vriendin van mij, die in dezelfde flat woont als ik, zou al met hem meefietsen. Ik besloot ook maar mee te fietsen, zodat ik niet alleen hoefde. Tijdens de tocht leek de weg al vééééél langer dan 'mijn' weg, en eenmaal thuisgekomen bleek na overleg met een huisgenoot en een grondige bestudering van de plattegrond dat deze weg inderdaad een heel stuk langer was. Maar het was het waard! Mooie weggetjes door natuurlandschappen, mooie huizen, mooie beekjes met mooie bruggetjes. Ondanks de harde wind was het een fijne fietstocht, waarbij ik echt lekker 'uitgewaaid' ben. Heerlijk, in deze drukke tijden. Ik heb er echt van genoten. Alsof alle stress (niet dat ik die zoveel heb, maar toch ;)) van je afwaait. Ik kwam dan ook helemaal relaxed en uitgerust thuis en was klaar voor mijn geplande studie-bijwerk-marathon...

Wat is nou de moraal van dit verhaal??? Dat de makkelijkste weg niet altijd het beste oplevert. Soms is het juist goed om niet voor de makkelijkste weg te gaan. Hoewel je er soms tegenop ziet, is de moeilijkste weg vaak veel beter of interessanter om te kiezen. Je moet het als een uitdaging zien, en zonder zulke uitdagingen is het ook maar saai.
Ja...de moeilijkste weg is vaak de moeite waard!

'Mijn benen joekeren'

Help!!! Ik word oud!!! Ik lijd aan dezelfde kwaal als mijn moeder en mijn oma. En die is schijnbaar niet gezond als je zo jong bent...'Joekerende benen'. Zo wordt deze kwaal bij ons in de familie genoemd (nee, ik weet niet wie dat bedacht heeft en waar dat woord vandaan komt...). Mijn oma, moeder en zus hebben er ook last van. Niet stil kunnen zitten. Nou ja, even wel natuurlijk. Maar een hele avond stilzitten is onmogelijk. Mijn benen kunnen dat gewoon niet. Na een paar uur, of soms al na een uur, móet ik gewoon mijn benen bewegen. Het is als een soort reflex; mijn benen schieten dan gewoon weg. Verschrikkelijk irritant. Een avondje bioscoop is echt een uitdaging soms. En de meeste mensen begrijpen het ook niet als je het vertelt. Maar het is echt zo, ik kan er niks aan doen. Mijn benen moeten dan gewoon bewegen, anders word ik helemaal gek. De laatste tijd kan ik er zelfs soms niet van slapen, dan moet ik gewoon 's nachts een paar rondjes lopen omdat ik niet stil kan liggen. Het schijnt een oude-vrouwen-kwaal te zijn. Maar waarom heb ik er dan ook last van??? Volgens mijn moeder kan de oorzaak calcium-tekort zijn. Dus misschien moet ik dan maar eens beginnen met hééééél veel melk drinken...

Obsessie...

Woorden zijn rare dingen. Een aantal lettertjes achter elkaar, en iedereen (die kan lezen tenminste ;)) begrijpt wat er staat en weet wat het betekent. Stom eigenlijk. Maar goed, wat ik nou eigenlijk wil zeggen: ik heb volgens mij een soort van 'mooie-woorden-obsessie'. De meeste mensen praten gewoon, en gebruiken gewoon bepaalde woorden om daarmee iets duidelijk te maken. Maar nee, ik moet altijd weer kijken of iets een 'mooi woord' is. Dus of een woord mooi klinkt, of dat het er mooi uitziet op papier. Sommige woorden vind ik gewoon mooi. Daar kan ik ook niks aan doen. Nostalgie, idyllisch, pittoresk, desalniettemin. Mooie woorden. Het irritante is dat ik dat dan ook altijd even wil vermelden: 'Mooi woord!' En dat gebeurt tegenwoordig steeds vaker, soms wel tien keer op een dag. En ik kan er ook helemaal blij van worden als ik weer een mooi woord 'ontdekt' heb. Best irritant voor anderen volgens mij. Maar goed, ik kan er niks aan doen. Ik ben gewoon vaak met taal bezig. Ik ben een 'taalmens' denk ik. En die zijn nou eenmaal gevoelig voor mooie woorden...

Ik heb weer een nieuw woordje geleerd...

Of eigenlijk een uitdrukking in dit geval. Raar is dat. Soms kom je in een paar dagen tijd ineens iets heel vaak tegen, dat je voorheen nog niet kende. Alsof dat iets je dan aan je wil opdringen. Het lijkt ermee te roepen 'leer mij, leer mij! Je kende me nog niet, maar daar zal ik eens heel snel verandering in brengen!' Zoiets...
Zo had ik dat een hele tijd terug met dat bekende plein in Utrecht, de Neude. Nu wist ik toen eigenlijk al wel dat het DE Neude was, en niet HET Neude. Maar ik zei altijd voor het gemak HET Neude. Toen kwam ik ineens een paar dagen achter elkaar overal 'DE Neude' tegen. Alsof iedereen wist dat ik dat altijd fout zei en mij wilde leren hoe het echt moest...
En nu had ik gisteren en vandaag weer zoiets. Ik heb dus een nieuwe uitdrukking geleerd. Ik had er nog nooit van gehoord. 'Als iemand die zichzelf aan zijn eigen haren uit het moeras omhoog kan trekken'. Gisteren tijdens een college hoorde ik die uitdrukking voor het eerst, en hij werd tijdens datzelfde college nog een keer herhaald. En vandaag, tijdens een heel ander college voor een heel ander vak...juist! Die goede man gebruikte die uitdrukking ook al! Terwijl ik er tot gisteren nog nooit van gehoord had. Vreemd! Alsof alles en iedereen vindt dat ik die uitdrukking moet leren...

'Wat mooi is mag niet te lang duren'

Een paar jaar geleden zag ik de film 'Oesters van Nam Kee'. Het boek heb ik ook gelezen trouwens. Leuke film, leuk boek. Maar in die film komt steeds een bepaalde zin terug. En om de een of andere onverklaarbare reden heb ik die zin onthouden, en ik denk er nog steeds vaak aan. 'Alles wat mooi is, mag niet te lang duren'. Ik weet niet waarom ik die zin heb onthouden, terwijl ik van de rest van de film niet zoveel meer weet. Maar op de een of andere manier doet die zin iets met me. Ik vind hem mooi. Als ik eraan denk, roept het altijd zo'n 'oooh-gevoel' op. Ik ben het ook wel eens met die zin. Oké, ik weet niet of het voor alles geldt, maar voor veel dingen wel. Veel dingen die mooi zijn, moeten niet te lang duren. Dan gaat het magische er af, dan wordt het 'gewoon'. En ik vind dat dat juist niet moet bij dingen die mooi zijn. Dingen die mooi zijn moeten niet te lang duren, je moet er niet in willen blijven hangen. Op den duur zie je namelijk steeds meer de minder mooie dingen ervan in. Dan blijft het niet zo mooi als het ooit was. Mooie dingen moeten over gaan als het nog mooi is, op het hoogtepunt. Als het mooie te lang duurt, wordt het minder mooi en gaan steeds meer dingen je tegenstaan. Als je dat begint te merken, dan is het hoogtepunt eigenlijk al voorbij. Dan moet je ook de beslissing kunnen nemen om dat wat zo mooi is/was, voorbij te laten zijn. Hoewel dat soms misschien erg moeilijk is, is het juist in veel gevallen goed om toch die beslissing te nemen. Anders kijk je op datgene wat eerst zo mooi was, op een vervelende manier terug omdat het gewoon te lang heeft geduurd. Terwijl de herinnering zo mooi had kunnen zijn.
Nee. Alles wat mooi is, moet niet te lang duren. Mijn besluit staat (bijna) vast...

Fiets-experience

Woow...wat een ervaring! Afgelopen vrijdag heb ik sinds lange tijd weer eens ervaren hoe het is om écht te fietsen! En nee, ik had heus niet al heel lang niet gefietst hoor. Het zit zo: mijn arme fietsje is al vele jaren oud, en dan ook echt heeeeel oud. Het is eigenlijk een wonder dat dat ding nog leeft. Maar goed, hij brengt me nog overal naartoe en dat is natuurlijk de essentie van een fiets. Nou had ik afgelopen dinsdag de pech dat zijn achterbandje lek was. Ik wilde vol goede moed mijn fiets uit de stalling halen om vervolgens enkele kilometers te gaan fietsen voor college. Maar helaas...dat plannetje ging niet door. Zo lek als iets. Nou ja. Ik besloot dat het nu, gezien de eveneens hoge leeftijd van de achterband, toch echt tijd was voor een bezoekje aan de fietsenmaker, voor drastische maatregelen: een nieuwe binnen- én buitenband. En meteen de voorband ook maar even op laten pompen, omdat ik daar zelf te lui voor ben...Dus, donderdag afscheid genomen van mijn trouwe fiets, om hem vrijdag weer op te mogen halen. En dat heb ik geweten. Die twee minuten (als het niet minder is) die ik naar huis moest fietsen...Wat een genot! Ik hoefde niet zo'n moeite te doen om te trappen, kwam vanzelf vooruit. Zo snel heb ik in maanden niet gefietst. En dat zonder enige inspanning. Een beetje eng was het wel; ik stuiterde nogal over de weg en was bang dat mijn fiets (en daarbij ik;)) ieder moment onderuit zou glijden. En ik kon niet meer met mijn voeten aan de grond terwijl ik op mijn zadel zat. Dan moet het toch wel heel erg geweest zijn met die arme bandjes van mijn ouwe trouwe fietsje...Maar goed, hij is weer helemaal opgeknapt!

Leuk/niet leuk

Oké. Sommige dingen zijn leuk. Andere dingen zijn niet leuk. Simpel, toch? En ja, dan heb je ook nog de categorie 'neutraal' en alles wat er verder nog tussen leuk en niet leuk zit. Maar daar hebben we het voor het gemak even niet over. Dus ofwel iets is leuk ofwel iets is niet leuk. Maar dingen die niet leuk zijn, hoeven niet niet leuk te blijven. Integendeel. Dingen die niet leuk zijn, kun je leuk máken. Dat is juist de kunst van dingen die niet leuk zijn. Het positieve ervan inzien, of niet iets positiefs ervan inzien maar ze gewoon op zo'n manier benaderen dat ze leuk worden. Ik denk dat als je echt wilt, je zo ongeveer alles leuk kunt maken. En dat dan ook vooral moet proberen.
Een voorbeeld. Aan een verschrikkelijke opdracht werken, die je verschrikkelijk laat hebt opgekregen, voor een verschrikkelijk vak waarvoor je ook nog eens een verschrikkelijk saai en dik boek moet lezen dat bovendien verschrikkelijk stinkt, is niet leuk. Nee. Dat is niet leuk. Maar...je kunt dat werken aan die opdracht wel leuk máken. Hoe? Nou, door eerst met zijn vieren tegen elkaar chagrijnig te gaan zitten doen. Dan vier keer op en neer te lopen naar de koffie/thee/chocomel-automaat en de verschrikkelijkste zooi drinken. Dan tot de conclusie komen dat je maar eens moet beginnen en daar dan ook een poging toe doen. Dan, tussen het actieve werken door, op zoek gaan naar leuke onzin op internet. Je helemaal suf lachen om de verschrikkelijkste moppen op een hele foute humorsite. Op zoek gaan naar leuke Loesje-spreuken voor op de voorkant van het verslag. Ja...daarmee maak je zo'n verschrikkelijk saaie en verschrikkelijk oninteressante opdracht verschrikkelijk leuk. En dat is natuurlijk heel mooi!
En dan nog een voorbeeld. Regen is niet leuk. Met de bus gaan is dan een goede manier om dit te verzachten (en in dit geval ook noodzakelijk door een lekke achterband). Eenmaal op de plaats van bestemming aangekomen opmerken dat de bus lekt, waardoor de hele zitting van je stoel kletsnat is, en daarmee je kont ook, is ook niet leuk. Maar ook dit niet leuke voorval kun je leuk máken. Hoe? Door er maar gewoon om te lachen en te denken 'Ach...droogt wel!'

Graag gedaan!

Wat is het soms toch leuk om andere mensen blij te maken. Misschien nog wel leuker dan zelf ergens blij van worden. Ik bedoel, als je zelf ergens heel blij van wordt, dan heb je er eigenlijk alleen zelf iets aan. Leuk, maar dat voelt op de een of andere manier soms een beetje egoïstisch. Nou, niet echt egoïstisch, maar toch...als je het vergelijkt met een ander blij maken...Als je zelf iemand anders blij maakt, dan wordt die ander heel blij door jou, waardoor jij vanzelf ook blij wordt. Daar doe je het dan toch voor??? Soms kan het zo simpel zijn om anderen blij en gelukkig te maken. Waarom zou je dat dan niet proberen? Gewoon, door één simpele opmerking die voor jou vanzelfsprekend is en waar je nauwelijks over nadenkt. Een opmerking waarvan je niet weet dat die zo belangrijk voor iemand anders kan zijn. Door een opmerking die niemand anders schijnt te maken tegen die persoon. Maar waardoor die persoon wel helemaal blij en gelukkig is. Dat is toch geweldig???

Au!

Waarom ben ik zo onhandig? Dat vraag ik me zooo vaak af...
Zondag liet ik mijn fiets al tegen mijn been vallen omdat ik geld uit mijn broekzak ging pakken...Au! Grote blauwe plek op mijn knie en ook nog een paar andere blauwe plekken op mijn been. Ik stootte mijn hand ergens tegen, ik weet al niet eens meer wat het was. Ook nog steeds een pijnlijk plekje. En vandaag weer. Ik stootte tot vier keer toe mijn knie tegen het tafeltje in de collegezaal. Ook pijnlijk. En ook met mijn elleboog knalde ik nog een keer tegen dat ellendige tafeltje.
Waarom heb ik altijd van die acties? Sommige mensen overkomt zoiets nooit, en mij altijd. Ik ben inmiddels al twee keer van de trap gevallen in het huis waar ik ongeveer drie maanden woon. Ook bij mijn werk heb ik het 'record-vallen' sinds ooit. Van al het personeel dat er ooit gewerkt heeft, ben ik het vaakst gevallen. Ongeveer zes keer denk ik. Ook was ik altijd degene die met de fiets viel of uitgleed als het glad was. En dingen uit mijn handen laten vallen, ook geen probleem. Of struikelen voor een vol terras. De lijst met onhandige acties lijkt wel eindeloos door te kunnen gaan...Waarom lukt het me toch niet om handig te zijn???

Carnaval

Het is weer zover. Hoewel ik weken riep: 'Carnaval...daar heb ik dit jaar echt geen zin in!', heb ik me toch laten verleiden om er toch maar aan mee te doen. Je kunt tenslotte altijd 'even gaan kijken of er iets te doen is'. En je bent ook altijd 'bang dat je iets mist als je niet gaat'. Dus...Gisteren dus wél carnaval gevierd. Carnaval is eigenlijk heel stom. Raar verklede mensen, die raar doen op rare muziek. Stom dus. Maar met carnaval moet je altijd even over een bepaalde grens heen. De grens waarop die onzin wél leuk wordt. En ja, die grens bereik je het snelst na duizend bier...Dan wordt ineens alles leuk.
En de dag erna maar weer meteen uit bed in je carnavalspakje en na je ontbijt maar weer meteen de kroeg in en verder gaan waar je de vorige avond gebleven was...
En toch heeft het wel iets.

Je blij en goed voelen!

Ik zat net even te lezen in een leuk boekje dat ik met een ruilspel met Sinterklaas kreeg. Het heet: 'Je blij en goed voelen! - Zo eenvoudig is geluk!' Een ontzettend leuk boekje, dat helemaal vol staat met manieren om je blij en goed te voelen. Een greep uit de lijst:

- Besef dat het geluk net om de hoek ligt
- Laat eens een mooie vlieger op in het park
- Houd je ogen open voor ongewone, spannende gebeurtenissen
- Zing een vrolijk liedje onder de douche
- Behoud je gevoel voor humor. Ook als de situatie droevig is, valt er toch vast nog eens te lachen
- Neem je voor om morgen een zorgeloze dag te beleven
- Geniet van simpele dingen in je naaste omgeving
- Zeg nooit 'nooit'
- Lach je zorgen weg
- Vertel af en toe een goede mop
- Koop een lot: je weet maar nooit...
- Bedenk een aanleiding om iets te vieren
- Kijk naar de roos, niet naar de doorns
- Schilder of behang je kamer in een vrolijke kleur
- Houd een Franse picknick met stokbrood, kaas en wijn
- Als je de kans hebt, maak dan lange reizen en zie wat van de wereld
- Houd eens een vrolijk kussengevecht
- Lig eens languit in het gras en kijk naar de wolken
- Ga een strandwandeling maken en luister naar het geluid van de golven en beeld je in dat de zee je zorgen wegspoelt
- Doe een gek dansje. Je kunt niet tegelijkertijd gek én verdrietig zijn
- Knipoog naar kennissen, het staat vrolijk en ondeugend
- Trek gekke gezichten in de spiegel
- Loop op een mooie zomerdag eens op blote voeten door het park
- Bedenk dat tevredenheid in je eigen hart te vinden is

En met zulke uitspraken staat het boekje helemaal vol, 127 pagina's lang. Ontzettend leuk boekje, dat je wel uren kunt blijven lezen. Van het lezen alleen al kun je helemaal blij worden! Ik heb spontaan zin om een raar dansje te gaan doen, een strandwandeling op blote voeten te gaan maken en om gewoon te gaan lachen om niks!
Ik denk alleen dat het boekje, ironisch genoeg, helemaal niet werkt bij mensen die zich verdrietig of somber voelen. Alsof je dan behoefte hebt aan een boekje dat je vertelt wat je moet doen om je weer blij en goed te voelen...Denk het niet.
Maar het blijft natuurlijk een leuk boekje om nóg vrolijker te worden als je dat al bent!

Koffie = psychisch?!?

Jarenlang had ik een hekel aan mensen die koffie dronken. Nou ja, niet zozeer aan mensen die koffie dronken, maar aan mensen die koffie dronken omdat ze 'koffie nodig hadden'. Ik kon daar echt niet tegen. Van die mensen die zeiden: 'Ik moet nu echt een bakkie koffie hebben' of 'Als ik 's ochtends niet eerst een kopje koffie drink, kom ik de hele dag niet op gang'. Dergelijke uitspraken vond ik verschrikkelijk irritant. Ik heb altijd geroepen dat het zogenaamde opwekkende effect van koffie onzin was, dat het iets psychisch was. Iets waarin je moest geloven, omdat het anders niet echt werkt. En vooral als iets dat je lichamelijk gezien totaal niet merkt. Als iets waarvan je denkt effect te zien, door te willen dat je dat effect ziet. Kon me echt irriteren aan mensen die zo praatten, ik zei dan: 'Koffie...koffie is psychisch!'. En ik geloofde er ook echt in.
Tot sinds een paar weken. Sinds die tijd drink ik zelf ook weleens koffie. Daarvoor niet, vond het niet lekker. En ik wilde het niet leren drinken, uit protest tegen die mensen met hun 'geweldige opwekkende effect' van koffie. Zo wilde ik niet worden. Maar door een toevallige speling van het lot (zie deze post) proefde ik eens een overheerlijke koffie-sensatie, met warme chocomel en caramel en witte chocoladevlokken. Dat was het omslagpunt. Puur genieten, die koffie. En ja, stiekem word ik zelf eigenlijk ook steeds een stuk wakkerder, opgewekter en vrolijker na zo'n heerlijke koffie...Of zou dit effect bij mij ook psychisch zijn??? Maar het voelt zo 'echt'...