Back home

En hoewel het misschien een beetje kort was, en ik het nog makkelijk een weekje langer uit had kunnen houden daar, was het heerlijk. Gewoon, lekker even weg van alles. Heerlijk ontspannen en relaxed. Het was lang genoeg om nu weer helemaal fit, uitgerust, ontspannen, opgeladen en weet ik veel wat nog meer te zijn. En nu ben ik weer klaar voor het 'echte leven', een nieuw jaar. En ik heb er eigenlijk best wel weer zin in om te beginnen. Heb zelfs een beetje het gevoel dat ik de hele wereld aankan, dat niets me te zwaar of te moeilijk zal zijn. Ja, ik heb het maar weer eens ontdekt: je hebt pas écht het gevoel dat je vakantie hebt gehad, als je ook even lekker weg bent geweest.

Heerlijk...

...acht daagjes Tenerife! Vandaag is het dan zover. Ik heb er zin in en ga er van genieten!
Tot over iets meer dan een week.

Nieuw!

Een nieuwe lay-out. Daar vond ik het tijd voor.
Wat vinden jullie ervan?

Afscheid nemen bestaat niet

Afscheid nemen. Dat is zo'n beetje waar ik deze week mee bezig ben. Vriendinnetjes die voor een aantal maanden naar het buitenland gaan. En ja, dan moet er dus afscheid genomen worden. En daar houd ik dus niet van. Van afscheid nemen. Zeker niet als je al zo lang van tevoren weet dat het dán moet gebeuren. Want dan komt dat moment steeds dichterbij en wordt het steeds vervelender. Het zou misschien eigenlijk fijner zijn om zoiets te horen als 'Goh, ik vertrek morgen voor vier maanden naar het buitenland!'. Nee, steeds wordt dat échte afscheid nemen weer uitgesteld. Nog maar een keertje voor de laatste keer dit doen, en dan zie je elkaar dan en dan toch nog maar een keertje, je hebt tenslotte nog een week de tijd. En dat is natuurlijk wel leuk, om nog veel dingen samen te doen, daar gaat het niet om. Maar daar wordt het afscheid wel steeds moeilijker door. Ik weet ook wel dat ze na die paar maanden weer terug komen, en dat zij daar waarschijnlijk een geweldige tijd gaan hebben. En ook dat ik ze soms helemaal niet zo heel vaak zie of spreek. Maar toch... toch zal ik ze missen. En dat besef je wel in zo'n week waarin afscheid nemen toch echt wel bestaat.

Van boven

Waarom is de uitspraak die gebruikt wordt als je iets naar beneden gaat gooien in hemelsnaam 'van onderen!'??? Volgensmij komt het toch echt van boven vallen hoor.... Kan aan mij liggen natuurlijk.

Big Brother-gevoel

Ken je die situatie waarin je gewoon op straat, of ergens anders, loopt en dat iemand jou blijkt te kennen, terwijl jij die persoon helemaal niet kent? Dat die iemand je dan heel vrolijk begroet, terwijl jij je afvraagt wie het is? Erg vervelend vind ik dat. En het overkomt me vrij vaak. Mensen die me begroeten en vragen 'of ik een dochter van ... ben'. En dan vervolgens een heel gesprek beginnen te voeren in de trant van 'hoe is het nu met je en wat doe je nu?' Of mensen die me op het station vrolijk gedag zeggen, terwijl ik bij mezelf denk 'jou heb ik eerder gezien, maar waar en wanneer???' En zulke situaties zijn zóóó vervelend. Ik kan me na zo'n situatie nog dagen afvragen wie die persoon nou was. En nooit kom je er dan achter. Echt, ik heb er een hekel aan als iemand mij (blijkbaar, anders zeg je niet zo stellig gedag) kent, en ik die persoon niet. Daar krijg ik zo'n Big Brother-gevoel van, zo'n gevoel dat mensen die ik niet ken me in de gaten houden, en precies weten wie ik ben en wat ik doe en waar ik kom enzo. En daar houd ik dus niet zo van.

Links en rechts inhalen

Het fenomeen 'inhalen'. U weet wel, dat u op uw fiets of op of in een ander vervoermiddel zit of zelfs loopt, en dat iemand u voorbij gaat. Juist, inhalen. Niks mis mee. Nou ja, als het op de goede manier gebeurt tenminste. Dus: als iemand je links van jouw persoontje voorbijgaat. Dat mag, dat is de goede manier. Dat weet ik ook wel. Maar hoe heet dat dan??? Is dat links inhalen, of rechts inhalen? Ik heb het al zo vaak aan iemand gevraagd. En steeds denk ik na het antwoord 'owja, logisch eigenlijk'. Maar steeds vergeet ik het weer. Ik krijg maar niet geleerd wat links en wat rechts inhalen is. Ik bedoel, links inhalen. Dat kan zijn dat je iemand inhaalt die links van je fietst, en dat jij dus rechts van die persoon fietst, maar het kan ook zijn dat je iemand aan zijn of haar linkerkant voorbijgaat, en dat jij dus links van die persoon fietst. En dat is een groot verschil. Het verschil tussen de goede en de verkeerde manier. Dus... wie kan mij nou eens duidelijk uitleggen hoe het nou zit met die hele inhaal-kwestie? Zodat ik voor altijd weet wat ik moet zeggen als ik weer eens wil uitroepen 'Je mag niet links/rechts inhalen!'

Bad day

Ja. Die heb je wel na weet ik hoeveel bier tijdens het altijd gezellige plaatselijke Country & Western festival en erg weinig slaap. En vooral als je dan de volgende dag vanaf 12 uur de hele dag moet werken... Bad day dus gisteren. Mijn hoofdpijn werd met het kwartier erger, en mijn werkzaamheden werden steeds slechter uitgevoerd. Dingen vielen spontaan uit mijn handen, ik vergat waar ik ook alweer mee bezig was, greep in een mes die in een doos met stokbroden lag (welke sukkel dat mes daar in gelegd heeft...) en zo was er nog veel meer. Alles ging mis. En als klap op de vuurpijl deed ik de naam die ik al heb als vaak-vallend-meisje ook nog eens eer aan. Hoppa, daar gleed ik onderuit. Zit je dan, terwijl iedereen je met een bezorgd gezicht aankijkt, keihard te lachen. Maar stiekem wel een zere kont... En dan nog zo'n collega die zegt: 'Het is daar glad'. Ja, kom je mooi laat mee! En die val is op zich nog niet zo erg, maar meer het gesprek dat ik ongeveer een week geleden met een collega had. 'Kijk uit Dianne, het is hier glad, dadelijk ga je weer onderuit!'. En ik, heel stoer: 'Oooh, nee hoor, die tijd is voorbij!' Niet dus...
Maar goed, dat was dus mijn Bad day. Het helpt ook niet echt als je dan tig keer op die dag dat liedje 'Bad day' voorbij hoort komen. Gelukkig was ik niet de enige die zo'n dag had, dat scheelt.

Goed

Op van die momenten als gisterenavond/vannacht, waarbij je midden in de nacht, na tien bier een paar vriendinnetjes aan het troosten bent die het ergens moeilijk mee hebben, vraag ik me altijd één ding af. Hoe komt het toch dat het met mijzélf altijd maar goed gaat? Nooit eens iets van 'problemen' ofzo, of dat er 'iets is'. Eigenlijk gaat het altijd wel goed met me, en ben ik vrolijk en blij. Soms heb ik zelfs het gevoel dat ik bijvoorbeeld wel een of andere ziekte móet hebben, omdat het gewoon niet kan dat het zo goed gaat. En het is natuurlijk fijn dat het altijd goed met me gaat en dat er met mij nooit eens 'iets is'. Daar zal ik niet over klagen. Maar op sommige momenten besef je dat gewoon ineens.

Goed plan

Het is vakantie. En in de vakantie slaap ik lekker uit. Tenminste, als ik niet vroeg hoef te werken. En let wel: vroeg betekent hier dus om 11 of 12 uur. Dat is 'vroeg werken' bij mij. Dus. Maar goed, het is natuurlijk allemaal wel leuk en aardig, dat uitslapen. Maar ik word er zo lui van. Als ik eens een dag vrij ben, en echt lekker lang uitslaap, ben ik de hele dag hartstikke duf. En daarom heb ik een goed idee, een plan: ik ga een week lang iedere dag mijn wekker om een uurtje of 8 zetten. En dan kijken of ik me fitter voel. Goed plan, toch? Ja, het plan wel. Helaas ben ik bang dat het nooit uitgevoerd gaat worden... Ik bedoel, wie zet er nou in de vakantie om 8 uur zijn wekker als ie niets te doen heeft??? Maar goed, we zullen zien...

Door-de-stad-loop-frustraties

Jezus zeg... Je kunt toch wel één centimeter aan de kant gaan als iemand je tegemoet loopt en al aan de kant gaat? Dan hoef je toch niet gewoon met zo'n stomme blik in je ogen recht vooruit op die iemand af te lopen en te doen alsof je de koningin bent waar iedereen wel even voor opzij zal gaan? Sommige mensen lijken maar niet te kunnen (of willen) begrijpen dat ze niet dóór iemand heen kunnen lopen... En geloof me, dat kan echt niet hoor!