Lief weblogje van me,

Ik wil bij deze even mijn excuses aanbieden voor mijn gedrag van de laatste tijd. Ik heb je nogal verwaarloosd, en dat spijt me oprecht. Waar ik ooit zo actief was, laat ik je nu al tijden links liggen. En die enkele keer dat ik aandacht aan je besteedt, laat qua kwaliteit nogal eens te wensen over. En geloof me als ik zeg dat ik dat echt jammer vind. Want onze relatie was ooit zo goed. Bij het minste of geringste dacht ik al aan je, en als ik iets bijzonders meemaakte of alleen maar een mooi gezegde leerde wilde ik het met je delen. Maar nu, ik weet het niet. Noem het tijdgebrek, of noem het gewoon laks. Ik weet niet wat het precies is. Het is in ieder geval niet meer zoals vroeger. En dat ligt aan mij, en dat spijt me. Want ik vind je nog wel heel leuk en lief, en ik hou nog steeds van je. Ik zou willen dat onze relatie nog steeds hetzelfde was als vroeger, en dat ik je nog steeds alles wilde vertellen. Dat ik nog steeds alles met je zou willen delen en dat ik wat vaker spontaan aan je dacht. Ik hoop dat je me vergeeft, en ik zal hier aan gaan werken. Mijn oprechte excuses, lief weblogje. Ik hoop echt dat onze relatie binnenkort weer net zo mooi zal zijn als vroeger.

Veel liefs,
di-jan

De fiets is een éénpersoonsvervoermiddel

In essentie is de fiets een éénpersoonsvervoermiddel. Kwestie van zitten, trappen en sturen en klaar. Simpel genoeg. Nu zijn er in een (waarschijnlijk) ver verleden ooit mensen geweest die bedacht hebben dat je hem ook wel als tweepersoonsvervoermiddel kunt gebruiken. Namelijk door één van deze twee personen op de bagagedrager te planten. En daar ging het al mis; dat ding heet niet voor niks een bagagedrager natuurlijk. Die is niet bedoeld voor het vervoer van mensen. Voor het vervoeren van twee mensen per fiets hebben ze namelijk al de tandem uitgevonden. Goed, mijn punt is duidelijk lijkt me: één persoon op een fiets.
Wat ik hiermee wil zeggen? Dat ik een hekel heb aan achterop een fiets zitten. De dag erna is het vooral vervelend, aangezien zowel de buikspieren als de rugspieren als ook nog de spieren aan de zijkant daar dan ernstige pijnen ervaren (noem het een uitzonderlijk of apart geval, maar het is echt zo). En nee, je hoeft natuurlijk niet persé achterop een fiets te gaan zitten als je met vier personen en twee fietsen bent. Je doet het natuurlijk zelf. Maar omdat die mensen vroeger ooit het briljante plan hadden om met meer dan één persoon op een fiets te gaan zitten, is dit tegenwoordig de meest gehoorde én gebruikte oplossing voor dat soort gevallen. En dat is jammer. Want als niemand ooit bedacht had om met zijn tweeën een fiets te bestijgen, waren we gewoon gaan lopen en had ik nu geen spierpijn.

Finito

En jawel, het is zover: mijn stage is voorbij. Over, afgelopen, finito. Hoewel ik het soms best moeilijk vond om elke dag vroeg op te staan en de hele dag te werken, ben ik blij dat ik vrijwillig stage ben gaan lopen. Het was erg leuk en leerzaam en ik ben er een hoop wijzer door geworden. Stiekem vind ik het ook wel een beetje jammer dat het nu voorbij is, hoewel ik natuurlijk wel blij ben dat ik de komende drie weken vrij ben én hoewel ik er af en toe nog wel kan werken.
Dus daar zit ik dan, op mijn eerste echte vrije dag sinds tijden, en met nog vele vrije dagen te gaan. Nou ja, min of meer vrij dan. Ik heb natuurlijk wel dingen te doen, zoals nog een heel stageverslag schrijven en commissiedingetjes. En natuurlijk een sociaal leven inhalen en Mockamore inhalen en dat soort dingen, maar daar heb je geen hele dagtaak aan, en al zeker niet drie weken lang. Oftewel: ik mag gewoon regelmatig niks doen de komende tijd. En dat is best moeilijk. Het voelt zo onnatuurlijk om door de week op te staan als het al licht is, en om dan gewoon relaxed te gaan ontbijten en een beetje rond te hangen en maar te zien wat de dag je precies brengt. En het is vreemd om midden op de dag door de stad te lopen. Op de een of andere manier heb ik nog niet helemaal door dat ik gewoon vrij ben, en dat die dingen dus gewoon 'mogen'; het voelt namelijk een beetje als tijdverspilling en ik heb het idee dat ik nog heel veel moet doen en dat ik wel betere dingen te doen heb. Nou, niet dus. Die dingen die moeten komen echt wel als ik daar af en toe één dagje voor reserveer. Dus ik mag gewoon relaxen. Maar daar moet ik wel eerst even een knop voor omzetten. Ik moet nog even goed beseffen dat ik vakantie heb. En er ook nog even heel blij mee zijn, want veel mensen in mijn omgeving lijken nog blijer voor mij te zijn dan ik zelf ben, en ze lijken het me nog meer te gunnen dan ik zelf. Terwijl ik toch eigenlijk vind dat ik het echt wel verdiend heb om even vrij te zijn. Maar ik kan het me mezelf op de een of andere manier nog niet toestaan om lekker niks te doen...

Voorbereidende vragen

Vragen stellen. En dan bedoel ik vooral een aparte vorm van vragen stellen, namelijk die vragen die gesteld worden met een bepaald doel. Een extra doel, naast gewoon antwoord krijgen. Vragen stellen, niet zozeer omdat je het antwoord op die vraag wilt weten. Nee, vragen stellen, omdat het antwoord erop je dan weer in de gelegenheid stelt om een volgende vraag te stellen. Een soort van voorbereidende vraag. Snap je? Dus zoiets van 'Heb je morgen je fiets nodig?' en dan bij een ontkennend antwoord vragen 'Mag ik hem dan lenen?' Zoiets. Maar dan in allerlei gradaties, dus ook andere, meer serieuze dingen dan dit. Mooi vind ik dat. Misschien vooral omdat ik het nooit door heb, omdat ik zo naïef ben om bij de eerste vraag nog niet meteen door te hebben dat er nóg een vraag gaat komen, en omdat ik dan al helemaal niet doorheb wélke vraag dat zou zijn. Of omdat ik nou eenmaal nooit heel veel verder vooruit denk dan het 'nu'. In ieder geval, die tweede (of zelfs derde...) vraag is voor mij dan vaak verrassend (en nee, niet zozeer bij een geval als hierboven, dan heb ik echt wel door dat die persoon mijn fiets wil lenen...). Sommige mensen zijn er echt heel goed in. En hoewel het soms vervelend en een tikkeltje irritant is omdat ik het niet door heb en het later ineens wel besef, is het mooi. En het voorbeeld van vorige week is zelfs zo mooi dat ik er misschien een nieuw bijbaantje aan over ga houden... Leve de voorbereidende vragen!