Jurkjes!

Iedereen die Julia's Tango wel eens gekeken heeft, moet ze kennen: die ontzettend leuke jurkjes! En jawel, na enig gegoogle ontdekte ik dat Steps die leuke jurkjes uitgebracht heeft in een speciale Julia's Tango collectie. Na zo ongeveer duizend pogingen om één van die jurkjes te winnen in een memoryspel werd het een soort van missie om er één te bemachtigen. Gisteravond was de voorverkoop, dus dat kwam goed uit. Met mijn lieftallige zusje E en vriendinnetje C arriveerde ik om vijf voor zeven voor de winkel. Een drukte van jewelste, en na zo'n tien minuten zagen we dat we nog wel heeeeeel lang zouden moeten wachten tot we binnen mochten (er werden steeds maar ongeveer tien mensen binnen gelaten) en bovendien regende het heeeeeel hard. Conclusie: eerst maar even kijken of ze in andere winkels ook leuke jurkjes, bikini's en badeendjes hadden en een uurtje later nog eens proberen.
Om acht uur was het een stuk minder druk, dus we besloten het er op te wagen. Eenmaal binnen vond vriendinnetje C het jurkje dat ze wilde hebben en dat ze dus toevallig nog in haar maat hadden toch niet zo mooi staan, en mijn zusje en ik vonden maar één van de modellen die we leuk vonden in onze maat. Conclusie: die ene snel meenemen en de volgende ochtend als eerste voor de deur gaan liggen om nog een jurkje te bemachtigen.
Dus vanochtend kwamen we om tien over negen aan, en jawel, het was ons gelukt: we waren de eersten! Slechts één andere gek kwam vijf minuten later aanlopen, en om tien uur stonden we met ongeveer acht mensen voor de deur te wachten. In de regen/sneeuw/hagel/kou, niet geheel onbelangrijk, ik wil bij deze dan ook beloven dat ik nooit meer voor de deur van een winkel ga wachten totdat hij open gaat, nooit meer. Maar goed, toen we eindelijk naar binnen mochten wisten we van elk jurkje dat leuk was onze maat te bemachtigen. Waaronder ook van dé rode jurk, de meest gewilde uit de hele collectie, en die wij wel heel mooi vonden, maar waarvoor we in eerste instantie niet gingen; we wilden die andere zwart met witte. Uiteindelijk, je raad het al, werd het toch de rode jurk. Die was toch gewoon het mooiste. Vele jaloerse blikken van andere vrouwen die net iets later binnen waren, en een aantal vragen als 'Weet je zeker dat je deze neemt en niet die andere?' en 'Mag ik hem dan even passen voor de maat???'. Onder deze jaloerse mensen was één meisje dat hem voor een vriendinnetje in Australië probeerde te bemachtigen, wat helaas dus niet lukte, want wij hadden de laatste. Zielig voor haar, maarja wij waren nou eenmaal als eerste. Zij kwam om tien uur rustig aanwandelen, sorry hoor, maar dan had je er ook maar zo vroeg moeten zijn.... Helemaal happy gingen we natuurlijk even koffie drinken om onze jurkjes-aankoop te vieren. Daarna kwamen we datzelfde meisje weer een keer tegen. Met een Steps-tasje. En een grote glimlach op haar gezicht. Jawel, ze had hem nog kunnen bemachtigen in een ander filiaal. Dat hele kleine beetje schuldgevoel of medelijden dat we toch stiekem wel hadden verdween meteen, en zo kwam dan toch alles nog goed met de jurkenjacht.

Je kunt beter je diploma kwijtraken dan je afstandbediening

Zo ongeveer een jaar geleden mocht ik mijn Bachelordiploma in ontvangst nemen. Natuurlijk was ik daar heel erg blij mee. Maar, al na een paar maanden was het diploma spoorloos verdwenen. Kwijt noemen ze dat ook wel, maarja kwijt klinkt zo kansloos. Vreselijk vond ik het. En dan vooral omdat ik echt nooit, maar dan ook nooit iets kwijt ben. Ik ben zo geordend en opgeruimd, en ben gewoon nooit iets kwijt, dus hoe kon ik nou in hemelsnaam mijn Bachelordiploma kwijt zijn??? Een hoop frustraties, want je kunt toch niet je Bachelordiploma kwijt zijn? Jawel, ikke wel dus. Maandenlang, bijna een jaar zelfs, zag ik er enorm tegenop om hier iets aan te doen. Ze zouden me vast uitlachen daar bij de examencommissie als ik met dit verhaal aankwam, en stiekem schaamde ik me er gewoon voor. Want ja, je raakt toch niet je Bachelordiploma kwijt??? Ik wel dus, uitgerekend ik die nooit iets kwijt is, raakt zo'n belangrijk document als een diploma kwijt. Aaaaargh! Anyway, de laatste weken begon ik me toch steeds meer af te vragen hoe ik in hemelsnaam ooit mijn Masterdiploma zou kunnen krijgen. Ik moest daarvoor tenslotte een kopie van mijn Bachelordiploma hebben. Dus, gisteren toch maar de stoute schoenen aangetrokken en de examencommissie gemaild. Lees hier het mooie antwoord:

Beste Dianne,

er zal een nieuw diploma voor je worden
klaargemaakt. Je kunt dat over een paar weken komen afhalen op het secretariaat.

Met vriendelijke groet,
I. van E.

Pfffff, heb ik daar nou al die maanden zo moeilijk over gedaan??? Eén mailtje en het is opgelost, zonder rare woorden, rare blikken, verder uitleg of moeite. Niet eens een officiële brief sturen, niet eens een kopie van je cijferlijst of iets dergelijks. Nee, gewoon een simpel mailtje, en dan gewoon de simpele reactie dat je een nieuwe krijgt.
Zo zie je maar weer: misschien kun je nog wel beter je Bachelordiploma kwijt raken dan je afstandbediening; die komt niet zomaar even terug.