ROME!

Gisteren teruggekomen van zes dagen (nou ja, eigenlijk vier want twee dagen waren alleen reizen...) Rome. En nu weet ik het zeker: wat een superstad is dat! Ik denk zelfs de mooiste stad die ik gezien heb. Het was de tweede keer dat ik er was, maar toch vond ik alles wat ik al ooit gezien had nog even mooi of misschien zelfs wel mooier dan de eerste keer. Super mooie gebouwen, cultuur, lekker eten, lekkere wijn, heerlijk weer, leuke mensen, gezelligheid, topsfeer, nieuwe dingen gezien. Het was gewoon helemaal top! Gelukkig heb ik een muntje in de Trevifontein gegooid, dus als het goed is kom ik er nog wel een keer terug!
Ga ik nu even verder met nagenieten...

Net als in de film

Je hebt al een redelijke rotdag, omdat je het én heel druk hebt gehad de hele week, én je over hebt laten halen de dag ervoor te gaan stappen waardoor je nu erg moe en gaar bent. En dan wordt je vader 50 jaar, dus moet je op feest. Je besluit redelijk op tijd de trein te gaan halen, zodat je mooi op tijd bent voor het feest en eerst nog even kan relaxen voor al die mensen komen. Helaas is er door een aanrijding geen treinverkeer mogelijk op je traject, en moet je helemaal via Arnhem/Nijmegen omreizen. Jammer, maar je gaat maar met de stroom mee. Je belandt in een super drukke trein, en neemt plaats op de enige nog vrije zitplek: het trapje op het balkon. Om je heen staan en hangen allemaal mensen, zelfs de koffieverkoper heeft zijn werk neergelegd wegens de enorme drukte en staat op het balkon. De trein rijdt maar door, en stopt bij een station. Het einde van de reis is nog lang niet in zicht, en je baalt omdat je amper op tijd kunt zijn voor het grote feest. Vlak voordat de trein weer vertrekt, beseft een vrouw dat ze er uit moet. Ze rent over het trapje naar beneden. Hierbij stoot ze met haar grote tas tegen jouw tas, die ook op het trapje staat omdat hij simpelweg nergens anders meer kan staan. Doordat mevrouw tegen je tas stoot, valt hij langzaam naar beneden. Het trapje af. De trein uit, het perron op. En dan zo naar beneden het perron op. Vette paniek, want de deuren zouden nu maar eens dicht gaan en de trein zou er maar eens tig keer overheen rijden. Maar dan gebeurt er iets bewonderingswaardigs. De jongen die normaal gesproken koffie en lekkernijen verkoopt, maar die door omstandigheden zijn werk heeft neergelegd, springt heldhaftig uit de trein en gebaart de machinist te wachten: 'Wacht maar, dat los ik wel even op!' Je kijkt hem hoopvol aan en hij gaat op de grond liggen, en kan net bij je tas. Hij tilt hem omhoog, en overhandigt hem aan je. Jullie kijken elkaar aan, en je glimlacht en bedankt. Hij glimlacht terug, en jullie wisselen telefoonnummers uit, en ze leefden nog lang en gelukkig.


Is het geen sprookje? Je zou bijna denken dat het niet kan in het echt. Maar jawel, dit verhaal is waargebeurd. Bijna. Alleen de laatste twee zinnen zijn verzonnen. Maar ach, die maakten het verhaal net even helemaal af, toch?