Kwark

Kwark was een kraai. Een hele dikke kraai. En hij was mank. Hij zat altijd helemaal alleen, terwijl de andere kraaien in een groepje bij elkaar zaten. Kwark was best zielig eigenlijk. We zagen hem altijd tijdens de geschiedenisles op de middelbare school. Elke keer weer. Altijd was er wel iemand die ineens uitriep: 'Ooooh Kwark is er weer!' En dan was de hele klas natuurlijk weer in rep en roer en afgeleid van de les, en met de volle aandacht bij Kwark. Kwark werd zo'n obsessie tijdens deze lessen, dat het begrip 'kwark' een extra betekenis kreeg. 'Kwark' stond voor iets of iemand dat helemaal alleen ergens stond. Een soort buitenbeentje. Jaren heb ik dus die uitdrukking ook nog gebruikt. Plotselinge uitroepen als 'oooh Kwark!' Even leek het erop dat de Kwark-periode voorbij was. Toen ik straks echter zat te eten, kwamen de gedachten aan Kwark weer naar boven. Mijn moeder had namelijk voorheen altijd twee dezelfde planten op de keukentafel staan. Nu stond er echter nog maar één. Toen ik dat zag, vroeg ik dan ook, zonder er verder bij na te denken: 'Waarom staat die plant hier zo Kwark???'

Nederlands is soms best moeilijk

Tenminste, voor een Brabants meisje zoals ik. Zo zei ik altijd dingen als 'Ik was straks even in de Hema...' of 'Dat heb ik straks al gedaan'. En toen kwam ik er dus pas geleden pas achter dat dat helemaal geen Nederlands is. Ik schijn te moeten zeggen 'toen straks' of 'daarnet'. Ja, weet ik veel. 'Straks' begrijp je toch ook wel? Vooral in combinatie met een werkwoord in de verleden tijd lijkt me vrij duidelijk wat ik dan bedoel. Maar nee, het Nederlands zit ingewikkelder in elkaar. Mensen begrijpen me dus soms niet. Jammer. Ik krijg het namelijk maar niet afgeleerd.

Nog steeds een kind

Soms ben ik net een klein kind. Dan gedraag ik me precies zoals kleine kindjes dat kunnen. Dan word ik helemaal blij van een of ander onbenullig iets. Dan kan ik van zulke kleine dingen ook helemaal enthousiast worden, en krijg ik zin om spontaan te gaan springen of huppelen. Of ik kan helemaal geconcentreerd opgaan in iets onzinnigs, zoals bijvoorbeeld twee pepernoten met een vuilniszak-sluitclipje tegen elkaar binden (wat me gisteren toch wel een tijdje bezig heeft gehouden). En dan ben ik vervolgens ook helemaal blij als het gelukt is.
Soms heb ik ook spontaan zin om in de plassen te gaan springen als het regent, of om ook van die vrolijke regenlaarsjes te kopen. Of ik wil meteen een vrolijke sneeuwpop bouwen als het sneeuwt. In hele hoge bergen met bladeren springen. In de zandbak spelen.
En zo kan ik wel eindeloos doorgaan... Ik kan nog wel duizenden dingen noemen die kinderen doen, en waar ik soms ook zo'n zin in heb. Maar ja, ik ben geen klein kind meer, dus mensen zullen me raar aankijken als ik die dingen ga doen. En dat is jammer... Soms zou ik wel willen dat ik weer eventjes echt een jong, klein, onbezorgd en vrolijk springend en huppelend kindje was.

Mijn baas

Hij is best oké. Alleen, hij heeft één iets mindere eigenschap. Deze varieert van tegen je kont slaan tot opmerkingen over dat 'ze wel gegroeid zijn' of 'ze goed uitkomen in dat truitje'. Tsja... We leren er mee leven. We zijn eraan gewend en niemand kijkt er meer echt van op. Tot gisteren. Gisteren stond ik nietsvermoedend een kopje tomatensoep in te scheppen. Slaat die man ineens keihard tegen mijn kont aan. Ja, dan schrik je wel even, als je net geconcentreerd bezig bent. Dus, een onverwachte beweging met mijn hand, en jawel: alle hete tomatensoep over mijn hand. Au! Dat vond ik dus even niet zo grappig... 'Aaaaah, niet doen!!! Ik verbrand mijn hand!!!' Maar goed, na een beetje koud water ging het eigenlijk wel weer. Misschien was het ook wel meer de schrik.
Volgens mijn baas was dit gebeuren echter nog ergens goed voor: 'Ja, ach, heb je deze week ook weer iets te vertellen hè...' Alsof ik verder niks te vertellen heb. Echt wel hoor. Maar nu even niet.

Weet iemand...

... wanneer een kaart nou een ansichtkaart genoemd wordt? Wat is het verschil tussen een 'kaart' en een 'ansichtkaart'? Welke extra kwaliteiten of eigenschappen moet een kaart bevatten om zichzelf een ansichtkaart te mogen noemen? Dat zou ik graag willen weten. Want ik vraag me af of de benaming 'ansichtkaart' niet een beetje overbodig is.

Ooit vond ik oranje een leuke kleur...

Nou ja zeg! Kreeg ik zojuist gewoon een bekeuring bij een roodlichtcontrole! En ja, ik begrijp die controles best wel en ja, normaal gesproken zou ik me niet zo opwinden over zo'n bekeuring. Wat is normaal gesproken? Nou, in het geval dat je door rood rijdt. Maar dit was nu dus niet 'normaal gesproken.' Ik reedt namelijk helemaal niet door rood! Echt niet!
Ik zag het stoplicht gewoon staan. Ik keek, en zag dat het oranje was. Ik besloot rationeel om door te rijden, het was tenslotte oranje dus dat mocht. En ik heb echt het licht nog tot het laatste moment dat ik over ging steken in de gaten gehouden, en heb echt alleen de kleur oranje gezien. Maar goed, meneer agent aan de overkant: 'Kom maar eens even hier mevrouw' (met zo'n stom lokkend vingertje zoals je gebruikt bij kleine kindjes die stout zijn). 'We zijn namelijk bezig met een roodlichtcontrole.' Ja dat kan best. Ik, naïef als ik ben, denk een fractie van een seconde: 'Hij gaat me vast vertellen dat door oranje fietsen niet verstandig is en dat het veiliger is voor mezelf om ook bij oranje te stoppen.' Maar nee: 'U reed namelijk door rood!' Nou ja zeg! Ik zag toch echt alleen oranje... Oké, ik zal niet beweren dat ik nooit door rood fiets. Dat doe ik namelijk wel ooit (maar alleen na goed gekeken te hebben!) Maar in dit geval niet! Mijn keuze om door te fietsen was een bewuste keuze, en die maakte ik omdat het oranje was! En niet rood! Maar ondanks mijn verwoede pogingen om meneer agent, die eigenlijk nog best vriendelijk was, hiervan te overtuigen, schreef hij een bekeuring uit. 25 hele euri's. Tsja... jammer. Denk ook niet dat mijn verklaring, die hij opgeschreven heeft, iets zal veranderen. Maar goed, ik heb het dan toch geprobeerd.
Zo... Dat is dus de reden waarom ik me nu zo kwaad maak om deze meneer agent en zijn 'leuke' roodlichtcontrole! Als ik daadwerkelijk door rood was gereden, had ik het namelijk gewoon eerlijk toegegeven en er niet moeilijk over gedaan. Ik weet tenslotte ook wel dat dat niet mag en zou in dat geval ook echt niet te flauw zijn om gewoon mijn fout toe te geven. Maar het moet wel eerlijk gebeuren! En ik weet ook wel, ik kan me hier heel druk om maken, ik kan er om gaan huilen, ik kan weet ik veel wat gaan doen. Maar het zal niets helpen. Daarom leg ik me er vanaf nu maar gewoon bij neer. Ik ben door oranje gefietst en krijg een bekeuring...

Begin de dag met een lach!

En dan kom je 's ochtends de keuken inwandelen, doe je je keukenkastje open, en wat zie je dan: een of andere huisgenoot die grappig wil zijn heeft een heel raar zeemeermin(/man?)poppetje met heel veel plakband om zijn hoofd in je kastje gelegd! Tussen het brood en zo...
Tsja, in zo'n situatie begin ík de dag in ieder geval met een lach! En ik heb er gewoon nog steeds lol om...

Nou ja zeg...

Kreeg ik toch vanmiddag ineens een koffie-verbod opgelegd! Tsss...



Oké, ik moet toegeven: het was misschien wel enigszins begrijpelijk, maar toch...

Met de trein naar Maastricht...

Wat een ervaring zeg! Gisteren mocht ik het meemaken. En nee, denk nou niet dat ik nooit met de trein reis ofzo. Want dat is dus niet het geval. Maar deze treinreis... bijzonder. De reis duurt ten eerste erg lang (twee uur achter elkaar stilzitten is moeilijk!!!). Maar daar gaat het nog niet eens om. Nee. Dat was slechts een vervelende bijkomstigheid. Maar goed, de reis. Je begint een beetje krantjes te lezen; Metro, Spits, Rails. En ja, die heb je dan dus al uit tegen de tijd dat je nog niet eens in Eindhoven bent. Dus nog niet eens halverwege! Dan besluit je dus maar de radio-functie van je telefoon te gaan benutten. Leuk, lekker radio luisteren. Denk je dan. Maar helaas, die vlieger ging niet op. Net na het station van Eindhoven heb je namelijk al geen fatsoenlijke ontvangst meer. Alleen maar een hoop ruis. Bijna geef je de hoop op een leuk muziekje op.
En dan... ineens, als uit het niets: een Belgische radiozender! Joepie! Daar zaten we net op te wachten! Mag ik u er aan herinneren dat we nog maar net voorbij Eindhoven waren, en dus absoluut niet in België. Maar dat terzijde. Zal wel aan mij liggen. Q-music, maar dan Belgisch. Leuk zeg (sarcastisch bedoeld...). Dat taaltje. Die Vlaamse liedjes. Die domme dj's. En dan... als klap op de vuurpijl: het nieuws met daaropvolgend het filenieuws. En daarna komen de meldingen van flitsers. Ook leuk. Alleen heten die dingen in België 'vallende sterren'. Dus... Dan weet u dat ook. Weer wat geleerd! Maar of we daar nou heel blij van worden...???

TraKteren

Bij een vak dat ik nu volg, hebben we in de werkgroep met de docent de afspraak gemaakt dat je moet trakteren als je twee of meer spelfouten hebt in een verslag. Best een redelijke afspraak.
Nou kregen Maartje en ik het volgende mailtje:

Beste Maartje en Dianne,

Jullie hebben de eer te mogen tracteren, morgen op college.

Groeten van Leo Lentz

En dat is op zich niet zo'n ramp, dat we moeten trakteren. We begrijpen alleen niet zo goed waar hij die spelfouten gevonden heeft, want we hebben het verslag echt heel goed nagekeken. Maar goed, we zullen morgen dus maar lekker gaan trakteren. Maar die goede docent moet zich er wel van bewust zijn dat hij zelf ook wel eens mag trakteren. 'TraCteren' bestaat namelijk helemaal niet volgens de Van Dale. Dus, wij gaan morgen lekker traKteren. En hopenlijk gaat die goede meneer Lentz volgende week trakteren. Ja of tracteren, dat mag natuurlijk ook.

Goed bezig!

Woooow... dit moet ik echt even kwijt! Ik gebruik de woorden echt super vaak: 'Goed bezig!' Nou, vandaag ben ik zelf echt heel goed bezig! Serieus, ik ben super vroeg opgestaan (terwijl zaterdag normaal gesproken mijn lekker-lang-uitslaap-dag is), heb nu al heel veel gedaan aan een verslag en ben gemotiveerd om gewoon lekker hard door te werken en vanmiddag ook nog te gaan werken. En ik blijf er allemaal vrij relaxed onder... Gisteren had ik nog zo'n beeld van een ontzettend stress-weekend met een presentatie voor te bereiden, een verslag te maken en heel veel te lezen en dan ook nog heel veel te werken in drie dagen tijd. Te weinig tijd dus!!! Aaaaah!!! Stress dus gisteren...
Maar nu... wow, ik ben echt goed bezig!

Waarom...

...heten 'negerzoenen' in het Engels in hemels(!)naam 'Angel's kisses'???

(Ja of ondersom natuurlijk...)

'AAAAAAAHHHHH'

Tsja... dat riep ik. Na eerst heel lang mijn adem ingehouden te hebben. Toen ik HEM zag. Ik fietste nietsvermoedend door de stad, op weg naar een leuke poolgelegenheid. En toen... ineens liep HIJ daar. Op nog geen twintig meter afstand. En HIJ keek me gewoon recht aan! Hallo zeg, oogcontact met HEM!!! Kun je het je voorstellen? Ja sorry, hoor, daar was ik wel even van onder de indruk...

Wie HIJ was??? BASTIAAN RAGAS!!!

Mijn fiets

Dit moet ik toch echt even met jullie delen. Die fiets van mij, geweldig. Wat een karakter heeft die! Ik bedoel, ik laat mijn arme fietsje gewoon per ongeluk het hele weekend buiten staan. Buiten, in plaats van in haar oude, vertrouwde stalling, waar ze veilig is temidden van de andere fietsen van mensen die bij mij op de galerij wonen. Die stalling, waar ze normaal gesproken 's nachts verblijft, en waar ze vaak overdag ook veilig staat. En waar ze vooral staat als ik bijvoorbeeld het hele weekend weg ben. Dat is haar thuis, de plek waar ze zich veilig en prettig voelt.
Maar goed, het lot wil dat ik mijn fiets donderdagnacht vergeten ben binnen te zetten (ze stond nog buiten omdat we nog uit zouden gaan, maar dit gebeurde, gezien het tijdstip waarop we beseften dat we nog uit zouden gaan, dus niet meer...). En vrijdag ben ik haar ook helemaal vergeten. Stom natuurlijk, maar goed, die dingen gebeuren soms nou eenmaal. Het hele weekend heeft mijn arme fietsje buiten gestaan. En ze stond niet eens ergens knus tegenaan ofzo, nee gewoon helemaal alleen in het luchtledige. Zonder de fietsen die ze kent om zich heen. Wel met een slot, dat scheelt natuurlijk.
Maar ondanks deze onvergeeflijke actie van mij heeft ze het gewoon overleefd! Ik verwachtte minstens een lekke band, of erger nog, dat ze weg zou zijn. Maar nee... vanmiddag liep ik naar buiten, en daar stond mijn fietsje nog, helemaal gezond en wel! Ik zou het wel weten als ik zo'n fiets was en mijn baasje deed zoiets met me... Maar nee hoor, ze pikt het gewoon! Ze was niet eens kwaad ofzo, nee ze bracht me weer keurig waar ik heen moest.
Geweldig toch, zo'n trouwe en vergeeflijke fiets!

P.S. Dit stuk is geschreven op een dag met vrij veel koffie, actieve buien, lachbuien en meer van zulk soort zaken, en valt onder het kopje 'je fantasie de vrije loop laten en eens kijken of je je in kunt leven in een fiets'. Ofzoiets...Weet ik veel, laat ook maar...

Winter

Jawel, ze zijn er. Sinds gisteren. De eerste tekenen dat de winter er weer aan komt:
- mijn moeder die de verwarming aan zette (wat ook nodig was want het was écht koud)
- ik heb voor het eerst dit jaar kaneelthee gedronken
- ik heb mijn heerlijk warme sloffen weer aan
- en mijn laarzen
- er zijn weer pepernoten

En hoewel ik eigenlijk meer een zomermens ben, moet ik toegeven dat deze winterdingetjes toch stiekem ook wel iets hebben...