Blind Date

Nee jongens, wees gerust, geen verslag van een of andere blind date die ik had. Nee, het gaat over iets anders. Ik besloot namelijk eens een keer met mijn moeder mee naar de Oirschotse bibliotheek te gaan. Wie weet vond ik wel een leuk boek om me te vermaken in mijn vrije uurtjes. Daar aangekomen, bleek dat ze een ontzettend leuk iets hadden bedacht. Er staat daar een kast, waar met grote letters 'Blind Date' op staat, met daarin allemaal pakketjes. In die pakketjes zitten boeken. Je kunt een pakketje uitzoeken en dat lenen, als extraatje in de vakantie. Het zijn allemaal boeken die geselecteerd zijn omdat ze bijzonder zijn; heel grappig of heel ontroerend, heel mooi geschreven of heel verrassend. Leuk toch? Een blind date met een boek. Ben benieuwd of het boek dat wij uitkozen me bevalt... De eerste indruk was in ieder geval goed!

De A van Alfabet

Als mensen mij vragen waar iets is/staat/ligt en ik weet het niet, geef ik altijd hetzelfde antwoord. Een paraplu ligt bijvoorbeeld altijd 'bij de P van paraplu' en een glas staat 'bij de G van glas'. Ik weet het, het is erg flauw. Maar het is nu eenmaal een gewoonte die er in is geslopen; het is mijn manier om te laten weten dat ik het ook niet weet waar iets ligt/staat.
Goed. Nu was er een paar dagen geleden ook zo'n situatie waarin mijn moeder iets vroeg over een korte broek. Mijn antwoord, jawel: 'bij de K van korte broek'. Dit zette me echter aan het denken. Mijn (en die van mijn zus ook) eerste gedachte was, dat het toch wel erg makkelijk zou zijn als alles in het leven echt op die manier georganiseerd zou zijn. Dan ben je dus nooit meer iets kwijt. Je zoekt gewoon bij de beginletter en klaar! Dat zou een uitkomst zijn, nietwaar? De grote vraag is dan wel hoe ver je moet gaan met die indeling: leg je een korte broek, een pantalon en een driekwartbroek allemaal bij de B van broek? Of leg je de korte broek bij de K van korte broek? En een groter probleem: als je nou niet meer weet welke broek je onder welke letter hebt gelegd, moet je alsnog zoeken bij meerdere letters. Dan kun je misschien toch beter gewoon één kast door moeten zoeken... Conclusie: ik ben er nog niet helemaal van overtuigd dat het erg handig is om de hele wereld op alfabet te organiseren. En afgezien daarvan zou ik ook eigenlijk geen idee hebben hoe dat in de praktijk gedaan zou moeten worden. Maar goed, het is een interessante gedachte toch???

Zon

Wat ben ik soms toch ook naïef. Na een paar dagen alleen maar hard werken, bedacht ik me gisteren dat het tijd was om eens in de zon te gaan liggen en verder helemaal niks te doen. Nog zóóó wit, dat kon echt niet. Dus ja, daar ga je dan, met je spierwitte lijfje in de zon liggen. Op zo'n hete dag als gisteren natuurlijk gedoemd om te mislukken, zeker als je je totaal niet insmeert. Maar goed, na zo ongeveer drie kwartier om mijn buik en drie kwartier op mijn rug liggen, leek de schade erg mee te vallen. Alles zag er redelijk gelijkmatig roodbruin uit, prima dus. Wat denkt deze slimme meid? 'Oooh, dan kan ik best nog even in het zonnetje!' Dus, nog een halfuur zon erbij. En nog ging het goed. 's Avonds ging het echter niet goed meer. Alleen mijn buik en de voorkant van mijn benen zouden wellicht het stadium vervellen overslaan en alsnog bruin worden. En de rest? Vuurrood. Aiaiai... Dat laatste halfuurtje was dus niet slim. Zucht. Ik leer het ook nooit.
Éen geluk: de komende dagen moet ik werken. En daar ben ik best blij mee. Uit puur zelfbeschermings-oogpunt dan hè.

Elleboogstootdag

Kennen jullie dat ook, lieve lezers? Zo'n dag waarop er op zich eigenlijk bijna niks fout gaat, maar waarop er één klein minpuntje is: je stoot de hele tijd je elleboog. Ja? Klinkt bekend of niet? Nou, ik kan je vertellen, ik heb ze de laatste tijd steeds vaker. Elleboogstootdagen. Soms gebeurt het zelfs wel een keer of zeven op één dag. Terwijl ik dan niet eens iets bijzonder elleboogstoot-gevoeligs doe. Nee, gewoon op één dag heel vaak je elleboog stoten. En meestal is het dan ook op één dag steeds dezelfde elleboog; de ene keer is het de hele dag links, de andere keer weer rechts. En ik weet, dit is totaal niet boeiend. Maar goed, vaak schrijf ik over dingen die me opvallen. Nou, dit valt mij op de laatste tijd. Een goede reden dus om er over te schrijven, toch?

Echt wel!

Gisterenavond na het werken hadden we een leuke discussie. Eén mannelijke collega deed de uitspraak 'Vrouwen poepen niet. En mooie vrouwen al helemaal niet.' En op één (eveneens mannelijke) collega na, was niemand het met hem eens. En hoe hard we ook probeerden hem (of eigenlijk hen...) uit die droom te helpen, ze bleven volhouden: 'Nee, vrouwen poepen niet, dat is vies.' Sorry mannen als ik hiermee jullie hele wereldbeeld omver help, maar helaas... vrouwen doen dat dus echt wel! Dat is namelijk gewoon een natuurlijk proces, daar kun je niks aan veranderen. Ons advies aan onze lieftallige mannelijke collega's die een vriendin willen die niet poept was dan ook: zoek er één met een stoma. Die poept niet namelijk. Of neem desnoods een opblaaspop. Die poept ook niet.

Nutteloze weetjes

Ik ben dol op nutteloze weetjes en rare feiten waar je eigenlijk helemaal niks aan hebt. Het feit dat er naar sommige dingen onderzoek wordt gedaan... geweldig! Ik gooi mijn omgeving dan ook regelmatig dood met feiten waar ze totaal niets aan hebben en waar ze ook niet op zitten te wachten. Sorry, maar ik vind het wél leuk! Nu heb ik in mijn zoektocht naar hoe vaak je nou ook al weer maximaal een willekeurig stuk papier kon dubbelvouwen (Het is niet meer dan zeven keer! Ik moet het alleen nog proberen, want stiekem geloof ik het nog niet...) een leuke site gevonden: Leuk om te weten. Geweldig! Dit is dus echt iets voor mij en ik ga hem zeker vaker lezen. Én proberen die onzin te onthouden natuurlijk...

Heuglijk feit

Nee, ik ga hier niet een heuglijk feit mededelen. Ik ga het hebben over de woordcombinatie 'heuglijk' en 'feit'. Ik vind hem mooi namelijk. Feit op zich is een vrij neutraal woord; iets kan een feit zijn, maar daarmee zeg je in feite niets. En heuglijk op zich is ook niet heel bijzonder; het slaat min of meer op iets dat je nog lang zal heugen, in positieve zin van het woord. Maar 'heuglijk feit' vind ik dan weer heel mooi. Door de combinatie van die twee woorden wordt het echt een geheel met een betekenis zeg maar. Een hele positieve betekenis, en in mijn ogen een positievere betekenis dan 'heuglijk' alleen. 'Heuglijk feit' klinkt ook nog eens heel prettig, en het heeft een hele mooie en positieve connotatie. Kortom: een geslaagde combi! Maar goed, dat is misschien slechts mijn mening die helemaal nergens op slaat. Maar ik wilde het toch even mededelen...

Ze vragen er om

Mijn Mockamore-verslaving. Ik schreef er al meer over. Maar hij begint nu toch echt ernstige vormen aan te nemen. Vorige week bijvoorbeeld zat ik er, verspreid over drie dagen, minimaal vier uur lang. Minimaal. En deze week begon ook al goed; ik belandde er vandaag weer eens min of meer 'toevallig'. Tegenwoordig gaat het steeds vaker zo: mensen bellen me altijd op om te vragen of ik mee naar Mockamore ga als ik net op een punt ben waarop ik me afvraag wat ik toch moet gaan doen. En als ik toevallig in de stad ben en gewoon even binnenloop (dat moet dan gewoon), kom ik zo ongeveer altijd wel bekenden tegen. Zo erg is het voortaan. Tsja... dan wordt je wel verslaafd. Ik ken al het personeel, ik ken zelfs alle vaste klanten die er ook 'altijd' zijn. En vandaag was weer een toppunt in onze Mockamore-verslaving. Zit je gewoon gezellig met zijn vieren koffie te drinken, komt de medewerkster (nu definitely verkozen tot leukste medewerkster, dat begrijpt u) naar ons toe. Ze had een aantal koekjes over (hoe kan dat in hemelsnaam om twee uur 's middags al???), en dacht dat ze ons daar misschien wel blij mee kon maken! Hoe lief! Serieus, als je zelfs zo'n vaste klant bent dat ze gratis koekjes aan je geven, en je dus in feite als soort vuilnisbak fungeert, dan heb je het toch wel ver geschopt dacht ik zo! En tsja, dan vragen ze er om dat je een nog ergere verslaving ontwikkelt...