Merkwaardig Metro Moment

Vandaag zat ik in de metro. Het was tien over vijf, dus wel redelijk spits en redelijk druk. Hoor ik ineens een vreemd, soort van blazend geluid. Dus wat doet de gemiddelde nieuwsgierige Nederlander dan? Juist, die kijkt in de richting waar het geluid vandaan komt. Dus dat doe ik ook. Ik zie een vrij net uitziende man van rond de dertig, in een net pak, die op een bankje zit. Da's nog heel normaal. Tot ik zie wat hij aan het doen is. Hij laat een vrouwelijke opblaaspop leeg! Hij zit uit alle macht een opblaaspop in te duwen om alle lucht er zo snel mogelijk uit te laten! En geloof me, dat ziet er nog gekker uit dan het klinkt hoor! Oké, ik begrijp dat je het wellicht een beetje genant vindt om met een opgeblazen opblaaspop in de metro te zitten. Maar ik denk toch dat je dat nog beter kan doen dan die pop leeg gaan laten en daardoor zo'n geluid voortbrengen waarmee je zeker weten de aandacht van iedereen op jezelf (én je opblaaspop, niet geheel onbelangrijk) vestigt...

Totally relaxed

Ik ben van nature al geen stress-persoon, en maak me vrijwel nooit ergens druk om, maar toch zijn er bijna altijd wel van die dingen waar je je dan stiekem ergens in de verte of onbewust een beetje druk om maakt of waar je op zijn minst veel over nadenkt. De laatste weken echter ben ik echt totaal ontspannen, helemaal relaxed. Geen idee waar het vandaan komt, maar werkelijk waar het voelt heerlijk. Het is niet eens zo dat ik niks te doen heb ofzo, of dat ik niks hoef. Ik moet gewoon stage lopen en mijn onderzoek doen, en daar staan al zo'n veertig uur per week voor. En dan in het weekend meestal ook nog werken (oké, nu toevallig dan al twee weekenden niet...) en daarnaast natuurlijk ook nog van alles te doen, dus je kan niet zeggen dat ik niks te doen heb. Maar toch, ik doe gewoon de dingen die ik moet doen op het moment dat daarvoor gepland is, en denk er op andere momenten ook totaal niet over na. Maak me nergens druk om, hooguit denk ik na over dingen die andere mensen om mij heen aangaan, en niet mijzelf. En als ik vrij ben en even niets hoef, is mijn hoofd ook helemaal leeg en denk ik werkelijk nergens over na en heb ik ook niet het gevoel dat ik verder nog iets moet doen. Heerlijk is het, zo ontspannen ben ik nog nooit geweest, en dat terwijl ik normaal al relatief ontspannen ben! En ik weet serieus niet waar het vandaan komt, maar wat ik wel weet is dat het niet terug daarheen hoeft te gaan ;).

Onzinspreekwoord

Kan iemand mij misschien uitleggen waarom het spreekwoord 'op sterven na dood zijn' zinvol is??? Serieus, ik snap het niet. Iedereen is toch altijd op sterven na dood? Iemand mag dan heel ziek zijn ofzo, maar waarom zou juist diegene dan op sterven na dood zijn? Waarom wordt van zo iemand ineens gezegd dat hij 'echt op sterven na dood is'? Of als iemand heel moe is, waarom zeg je dan dat je op sterven na dood bent? Ik ben toch, als springlevend en kerngezond persoon, ook op sterven na dood? Sterven=dood toch? Dus dan is toch iedereen op sterven na dood, welke mate van gezondheid hij of zij ook heeft? Dat spreekwoord is toch altijd geldig? Welke idioot heeft bedacht van zoiets een spreekwoord te maken? Spreekwoorden zeggen toch juist eigenlijk nooit iets dat altijd geldt?

Heuppanty's en heupmaillots graag

Rokjes vind ik heel leuk. Het staat vaak net wat leuker dan een broek, het is gewoon leuk, en meestal zitten ze ook fijner dan een broek. Er is alleen één groot nadeel aan rokjes dragen in de winter. Het is te koud om er niets onder aan te doen. En dus moet je er een maillot of panty onder dragen. En daar gaat het mis. Begrijp me niet verkeerd, het is niet zo dat ik een hekel heb aan die dingen. Vooral maillots vind ik heel fijn zitten, en het is lekker warm. Niks mis mee. Oké, het is soms ff irritant met aantrekken, maar ook daar komen we wel overheen. Wat dan het probleem is? Die dingen zijn zo ontzettend hoog! Ik heb nog nooit een maillot of panty gezien die zeg maar een heel eind onder je navel eindigde. Je moet ze bijna tot je oksels optrekken! En dat zit niet alleen vervelend, dat is ook nog eens heel onelegant. Als je een leuk rokje aanhebt met een leuk truitje erbij, is er niets oneleganter dat wanneer je bukt ofzo en je truitje dus omhoog gaat je zo'n super groot stuk maillot of panty boven je rok uit ziet komen. En dan kun je wel zeggen dat je dan je panty of maillot maar gewoon niet zo hoog op moet trekken, maar dat zit ook niet fijn want dan hangt het kruis op een gegeven moment bij je knieën. Die dingen zijn er niet voor gemaakt om niet helemaal tot je navel op te trekken. Ooit was er toch zo'n heupbroeken-trend? Hadden ze dan van de bovenkant van de maillots en panty's ook niet een stuk af kunnen halen?

Foei, meneer agent!

Wat is het toch heerlijk om politie-agenten te betrappen op fouten in het verkeer en ze daar voorzichtig en indirect op te wijzen. Vandaag fietste ik naar het CIM. En daarvoor moest ik op een gegeven moment een weg oversteken. Een weg met in het midden zo'n stukje, zodat je in twee keer over kunt steken zeg maar, en niet eindeloos hoeft te wachten tot er van allebei de kanten niks meer aan komt, wat namelijk altijd het geval is bij die vrij drukke weg. Goed, er kwam een bus van links, dus ik sta keurig te wachten tot ik het eerste stukje over kan steken. Aan de overkant van die weg zie ik twee politie-agenten op de fiets, die kennelijk ook over willen steken. Voor hun kwam er links (voor mij dus rechts) niks aan, dus zij staken alvast over tot het midden van de weg. Tot zover niks aan de hand. De bus passeerde en de weg was vrij. Ik zie die agenten verder fietsen. Prima. Dus ik begin aan het eerste gedeelte van mijn oversteektocht, naar het midden van de weg. Slaan die agenten dus ineens linksaf (voor hun), waarbij de ene meneer agent recht op mij inrijdt. Ik reageer eerst verschrikt (het blijven politie-agenten), en roep uit 'Oooh sorry!'. Toen dacht ik één seconde na en bedacht me dat zij fout waren, ze staken tenslotte hun hand niet uit. Dus ik zeg: 'Maar ik dacht dat jullie rechtdoor reden'. Dat dacht ik ook echt, en als ze dat gedaan hadden was er niets aan de hand geweest en had ik netjes over kunnen steken. Maar nee, de mensen die er zijn om onder andere toe te zien op het naleven van verkeersregels zijn zelf te beroerd om hun hand uit te steken als ze links afslaan. Meneer agent kijkt me even verward aan en zegt dan: 'Je hebt gelijk meisje, ik had mijn hand wel even uit kunnen steken. Sorry!' En lachend fietste ik weer verder... heerlijk toch, zo'n meneer agent even op zijn fouten wijzen?

Toekomst

Vroeger dacht ik nooit ver vooruit. Leefde letterlijk van dag tot dag, wist soms niet eens wat ik de volgende dag gepland had of moest doen. En als ik dan ooit wel vooruit keek, was het eigenlijk vooral een soort verheugen op, nooit vooruitkijken en nadenken over dingen die je bijvoorbeeld soms moet regelen of uitzoeken van te voren. Ik dacht ook nooit echt over dingen na, dacht bij alles 'ik zie wel hoe het loopt'. Soms een hele goede en vooral relaxte eigenschap, maar soms is het gewoon niet handig.
Het gekke is dat ik mezelf er de laatste tijd steeds vaker op betrap dat ik wel nadenk over de toekomst. Hoe dichter ik bij het hoofdstuk 'afstuderen' kom, hoe meer ik nadenk over 'later'. Terwijl ik er minder dan een jaar geleden nog niet aan moest denken om afgestudeerd te zijn ('En dan? Moet je gaan werken ofzo?'), merk ik dat het idee me steeds meer begint te bevallen. Alle theoretische vakken voor mijn master zijn afgerond, en ik vind het heerlijk. Laat mij nu maar lekker stage lopen (hoewel dat natuurlijk ook wel een beetje theoretisch is, maar niet zo erg als al die vakken) en dan straks mijn scriptie schrijven. Oké, die is wel theoretisch, maar ik denk dat ik dat alsnog minder erg vind dan al die vakken. En dan, als ik afgestudeerd ben wil ik best lekker gaan werken. Zelfs al ga ik dan meteen 40 uur per week werken, heb ik het nu voor mijn gevoel met door de week zo'n 40 uur per week stage (op af en toe koffie- en lunchpauzes na op thuiswerkdagen ;) ) en in het weekend zo'n 10 uur werken én een sociaal leven nog drukker. Het idee van vrije weekenden begint me steeds meer aan te spreken, en werken lijkt me helemaal niet zo erg als ik vroeger altijd dacht.
Maar goed, eerst dus maar even die stage afmaken. En dan mijn scriptie schrijven. En tijdens mijn scriptie ook nog even een cursus Italiaans ernaast doen, omdat het me gewoon gaaf lijkt om die supermooie taal een beetje te kunnen spreken én ik talen leren altijd al leuk heb gevonden. En misschien ook nog wel ooit een cursus Spaans, omdat ik dat ook een gave taal vind en je daar in de wereld meer aan hebt. Want ooit, het liefste meteen na mijn afstuderen, wil ik nog een vette reis maken en alle gave landen van de wereld zien; Zuid-Amerika, verschillende landen in Afrika, Maleisië, Thailand, Australië, Nieuw-Zeeland... wat niet eigenlijk? En daarna wil ik dan wel gaan werken ofzo ;).