Zo'n vervoermiddel op vier wielen

Ik kan me dus echt heel erg ergeren aan taalfouten. En dan in allerlei vormen: verkeerde vervoegingen, dingen als 'hun doen...', spelfouten en ook uitspraakfouten. Oké, ze zeggen altijd dat wij Brabanders sommige woorden verkeerd uitspreken. Er is echter (minimaal...) één woord dat wij van onder de rivieren wél allemaal goed uitspreken. En dat kunnen de meeste mensen van boven de rivieren niet zeggen. En dan heb ik het over zo'n vervoermiddel op vier wielen. U weet wel, je schrijft het als 'auto'. En, lieve mensen, zo spreek je het dus ook uit! AUTO! En geen OOTO! Daar kan ik dus absoluut niet tegen, mensen die 'ooto' zeggen. Er staat toch niet voor niks AUto? Als je je ergens aan stoot roep je toch ook geen 'oo'??? Nou dan!

Alles is terug te voeren op communicatie

Vandaag kocht ik de 'Inspiring shower gel Tropic Mix van Fa, with Passion Fruit & Guave extract'. Dus. En weet je waarom ik juist deze kocht? Dat deed ik enkel en alleen omdat de verpakking zo'n ontzettend leuke kleur roze had. En verder zag hij er ook wel mooi uit. Maar vooral dus om de mooie roze verpakking. En dit bewijst maar weer eens hoe belangrijk goede communicatie is. Want ja, zelfs een simpel iets als een verpakking is communicatie. En eigenlijk zijn zo ongeveer alle dingen terug te voeren op communicatie. En zo'n simpel communicatiemiddel kan dus blijkbaar héél belangrijk en vooral doorslaggevend zijn.
Zei de communicatiedeskundige-in-spé.

Boosheid

Ik kan heel slecht tegen boosheid of kwaadheid. Ik hou er niet van als andere mensen kwaad zijn. En zelf ben ik ook erg moeilijk kwaad te krijgen. Zelden ben ik kwaad op iemand. Hooguit een klein beetje geïrriteerd. Maar dat vind ik al vervelend. Ik hou er niet van. Doe mij maar gewoon tolerantie en elkaar snel vergeven. Niks boosheid. Daar kan ik echt slecht tegen. Gewoon vrolijkheid en alles zo snel mogelijk vergeten.
Maar nu is dan toch mijn grens bereikt. Nu ben ik even écht heel kwaad. Grrr... En dat op zich is nog niet zo erg. Het ergste is dat ik zelfs nu, nu ik wel degelijk het recht heb om kwaad te zijn, eigenlijk niet kwaad wíl zijn. En me min of meer irriteer aan mijn eigen boosheid. En al de gedachte heb dat het straks wel weer over is. En dat is eigenlijk niet de bedoeling. Want mijn boosheid is wel degelijk gegrond. Ik accepteer soms veel te veel van mensen. En ik kan er niet tegen dat ik die boosheid van mezelf eigenlijk al niet accepteer en dat ik er het liefst gewoon niet bij stil sta en mijn kop in het zand steek. Terwijl het soms echt niet zo heel vreemd is om even heel kwaad te zijn. Maar ik hou er gewoon niet van. Ik kan het niet.

Q

Ik besluit in deze staat van zes koffie in drie uur tijd dat we koffie voortaan met een Q schrijven.
Qoffie. Met een kleine letter dus qoffie.
Dat is toch esthetisch gezien veel beter???

Marco Borsato

Een tijdlang vond ik hem vervelend en irritant. En zijn muziek ook. En dat lag waarschijnlijk niet eens echt aan hem of aan zijn muziek. Dat kwam waarschijnlijk vooral doordat mijn moeder zo'n fan was en ik zijn muziek dus iets te vaak had gehoord.
Zijn nieuwe nummer, 'Rood', vond ik in eerste instantie ook maar niks. Sinds ik de tekst een keer heb gelezen, ben ik echter om. Ik vind het een super mooi lied, en eigenlijk zijn sommige andere liedjes van hem ook wel heel mooi en goed.
Dus bij deze de tekst van het nummer dat zorgde voor mijn omslag, voor degenen die het nog niet kennen:

Marco Borsato - 'Rood'

Rood is al lang het rood niet meer
Het rood van rode rozen
De kleur van liefde van weleer
Lijkt door de haat gekozen

Dat mooie rood was ooit voor mij
De kleur van passie en van wijn
Ik wil haar terug, die mooie tijd
Maar zij lijkt lang vervlogen

En alle beelden op tv
Van bloed en oorlog om ons heen
Werken daar ook niet echt aan mee

Dus ik neem heel bewust het besluit
De krant leg ik weg
En de tv gaat uit

Vandaag is rood de kleur van jouw lippen
Vandaag is rood wat rood hoort te zijn
Vandaag is, rood van rood wit blauw
Heel mijn hart voor jou
Schreeuw van de roodbedekte daken dat ik van je hou
Vandaag is rood gewoon weer liefde tussen jou en mij

Ik loop de deur door en naar buiten waar de zon begint te schijnen
Laat alles achter, kijk vooruit en met mijn laatste rooie cent
Koop ik een veel te grote bos met honderdvijftig rode rozen
Een voor elk jaar waarvan ik hoop dat jij nog bij me bent

Vandaag is rood de kleur van jouw lippen
Vandaag is rood wat rood hoort te zijn
Vandaag is, rood van rood wit blauw
Van heel mijn hart voor jou
Schreeuw van de roodbedekte daken dat ik van je hou
Vandaag is rood gewoon weer liefde tussen jou en mij

Nu sta je hier zo voor me
De rode avondzon streelt jouw gezicht
Je bent een wonder voor me
Denk ik, terwijl een doorn mijn vinger prikt

Rood is mijn bloed dat valt op de grond
En even lijk ik verloren
Maar jij brengt mijn vingers naar je mond
En je kust ze
En ik weet

Vandaag is rood de kleur van jouw lippen
Vandaag is rood wat rood hoort te zijn
Vandaag is, rood van rood wit blauw
Van heel mijn hart voor jou
Schreeuw van de roodbedekte daken dat ik van je hou
Vandaag is rood gewoon weer liefde tussen jou en mij

Vandaag... is rood

Gooi de loper uit
En drink een goed glas wijn
Pluk de dag want het kan zo ineens de laatste zijn
Vandaag is rood gewoon weer liefde tussen jou en mij

Vandaag staat rood weer voor de liefde
Tussen jou en mij

(Bron: http://www.songteksten.nl)

Potjandriedubbeltjes, het zal toch niet?!?

Dacht ik vanochtend toch zomaar dat ik HEM zag lopen. Gewoon, in het wild. Midden in Utrecht. HIJ, mijn grote held. Xander de Buisonjé. Theoretisch gezien zou hij het zeer zeker kunnen zijn. Hij zag er precies hetzelfde uit als Xander. Hij liep hetzelfde (voor zover ik weet hoe Xander loopt...). Én hij had een hele grote zonnebril op en wilde dus eigenlijk stiekem niet herkend worden. Maar ik herkende hem stiekem toch als Xander. Het zou kunnen. En het zou heel cool zijn.
Hij zal het echter wel niet geweest zijn. Dat is te mooi om waar te zijn...

Een stukje optimisme?

Ik ben een optimist. Een rasechte. En ook zeer positief ingesteld. Ik ben er altijd van overtuigd dat alles uiteindelijk wel goed zal komen. Ik zie altijd alles van de zonnige kant, en zie altijd overal het goede van in. Ik zie meestal alleen maar het goede in mensen, denk bijna nooit negatief over iemand. En als ik al negatieve gedachten heb, komt daar vaak een positieve 'ja maar' achteraan. En hoewel ook ik soms (kleine) tegenslagen heb, of minder leuke dingen meemaak, laat ik me daar niet door uit het veld slaan. Dan heb ik altijd het vertrouwen dat het wel weer goed zal komen, of dat het snel weer beter zal gaan, of dat het eigenlijk maar beter is zo. En de écht vervelende of negatieve dingen, daar maak ik me vaak ook niet echt druk om. Soort van 'weglopen voor je problemen', dat idee. En hoewel ik me ervan bewust ben dat dit laatste natuurlijk eigenlijk niet altijd goed is, is deze houding wel erg fijn voor jezelf. Zo ben ik bijvoorbeeld ongeveer altijd vrolijk en blij. Heb ik zelden een slecht humeur, omdat datgene waar mijn eventuele slechte humeur door veroorzaakt zou kunnen worden 'toch ook wel weer overgaat of goedkomt'. En dat is natuurlijk erg prettig.
Maar om me heen zie ik zo vaak mensen die niet zo'n positieve houding hebben. Die bij het minste of geringste bij de pakken neer gaan zitten. Die het dan meteen niet meer zien zitten. En dat vind ik jammer. Ik zou graag willen dat ik dan een beetje van mijn optimisme en positivisme weg kon geven aan die andere mensen. Ik heb toch nog genoeg over. Laat iemand anders dan dat beetje dat ik toch over heb maar nemen.

Vorig leven?

Soms zie je iemand waarvan je denkt 'die heb ik eerder gezien' of 'die ken ik ergens van'. Meestal negeer je dat gewoon, en blijft deze kwestie dus onopgelost. De ander lijkt in die gevallen ook niet hetzelfde als jij te denken, dus dat scheelt. Dan ligt het dus gewoon aan jou waarschijnlijk.
Erger wordt het wanneer je allebei heel sterk het idee hebt dat je elkaar ooit eerder gezien hebt, maar geen idee hebt wanneer en waar. En nog erger wordt het wanneer je alle mogelijke connecties nagaat en er dan totaal niks uit komt. Afkomst, studies, hobbies, sport, achternamen, vrienden, woonplaats, vakanties, uitgaan... Als dat allemaal nul komma nul oplevert, wordt het echt heel eng. Vooral wanneer het gevoel dat je elkaar eerder gezien hebt zó sterk is. Daar kan ik dus echt niet tegen, die onwetendheid. Zou er dan toch zoiets bestaan als een vorig leven?

Practicum video

We zijn pas drie weken ofzo bezig, maar het is nu al mijn favoriete vak! En dan bedoel ik niet alleen de inhoud, hoewel die natuurlijk ook super leuk, vet, gaaf en cool is. Nee, het gaat om de colleges. Colleges die spontaan buiten in het zonnetje op een grasveldje worden gehouden. Waarschijnlijk blijft het bij deze ene keer, omdat de concentratie en motivatie toch wel enigszins redelijk ver te zoeken waren, maar toch. We hadden maar wel mooi buiten college. Iemand roept spontaan uit 'zullen we buiten college doen?' en de docente vindt het prima. Heerlijk toch? De ene dag ben je de hele dag buiten in het zonnetje aan het filmen, en de volgende dag heb je buiten college. En dat had ik nog nooit meegemaakt in mijn toch al bijna driejarige universitaire carrière.
Zucht... Wat hebben we het toch goed hè...

De persoon achter de plantjes

Vanaf onze galerij heb je een leuk uitzicht. Zo ook op verschillende kamers van de zogeheten 'laagbouw'. Eén kamer daarvan trok al tijden mijn aandacht als ik weer eens van het uitzicht aan het genieten was. De gordijnen van die kamer zijn altijd open. Het enige wat je ziet in die kamer is blauwe vloerbedekking met daarop een rond houten tafeltje. Op dat tafeltje staan zo'n dertien plantjes. En verder niets. Gewoon dertien potjes met daarin aarde en iets dat een plant moet gaan worden. En op de grond staan ook nog eens ongeveer zoveel potjes met beginnende plantjes. En verder is er gewoon niets te zien in die kamer. Niet zo raar dus dat ik al tijden dacht dat iemand die kamer huurde om hem te gebruiken als wietkwekerij of iets dergelijks. En al die tijd heb ik me afgevraagd wie die persoon dan was. Zeer benieuwd was ik naar de persoon achter die plantjes. En vooral naar het waarom van al die plantjes. Misschien groeien ze beter als ze veel zonlicht krijgen en dus bij het raam staan. Maar toch, dit zijn er wel héél veel. Het bleef me een raadsel. Tot vandaag.
Ik stond weer eens van het uitzicht te genieten, tot ineens het raam open ging. Er klom zowaar iemand uit het raam. Die iemand ging lekker in het gras zitten. Eindelijk zag ik de persoon achter de plantjes. En gelukkig, het viel me mee. Het was een vrij normaal uitziend Aziatisch meisje. Ze ging rustig op een deken zitten lezen en leek me een vrij gewoon persoon. Ze leek in ieder geval niet op de crimineel die ik verwacht had. Gelukkig maar. Waarschijnlijk houdt ze gewoon heel erg van plantjes. En daar is niets mis mee natuurlijk.

Het Grote Stokbroodraadsel

Lieve lezers... Sinds wanneer maakt stokbrood geluid??? Is dat een of andere nieuwe ontwikkeling of trend die ik gemist heb? Of is dat gewoon normaal? Werkelijk waar, ons stokbrood maakte gisteravond geluid. Het was net uit de oven en lag op een houten plankje nog even uit te wasemen zoals dat zo mooi heet. En ineens begon het een of ander knetterend geluid te maken. Best wel hard. En het ging maar door... Hellup! Wat is dat? Stokbrood dat geluid maakt? Huh??? Wellicht heeft het iets te maken met de overgang van de hete oven naar de minder hete omgeving en is er iets met temperatuurverschillen en uitzetten of juist inkrimpen of iets dergelijks. Maarja, daar heb ik als alfa-wonder natuurlijk geen verstand van. Oftewel: ik begrijp er werkelijk waar helemaal niks van! Hoe kan stokbrood in hemelsnaam geluid maken???

Dromen

Dromen vind ik een fascinerend iets. Zeer interessant. Waarom dromen mensen? Om dingen van de dag te verwerken zegt men. Maar waar komen dan soms die hele vreemde dromen vandaan? En hoe kun je die vreemde dromen verklaren en wat betekenen ze? Ik bedoel, wie kan mij uitleggen waar ik het vandaan haal om te dromen dat ik bij het pannenkoekenhuis waar ik werk een pannenkoek eet met een of ander vaag spinazie-ei-mengsel en daarop komkommer??? Oké, we hebben wel een pannenkoek met spinazie en daarop stukjes ei. Maar waar haal ik dan dat vreemde ei-mengsel in hemelsnaam vandaan? En hoe komt die komkommer (die overigens ook nog eens in een heel mooi bloemetjes patroon op de pannenkoek lag) dan in godsnaam op mijn pannenkoek? En wat heeft deze droom te betekenen??? Ik zou het graag willen weten...

Kinderen

Dat ik soms zou willen dat ik nog een klein kindje was, heb ik al wel vaker gezegd. Heerlijk lijkt me dat, al is het maar voor één dagje nog. Lekker onbezorgd en onbevangen overal op af gaan. En heel schattig zijn natuurlijk. Want dat ben je als klein kindje voor volwassenen. Heel schattig. Meestal dan. Vandaag zag ik weer zo'n überschattig kindje. Een klein meisje, van een jaar of 6 denk ik. Ik kom de supermarkt uitlopen. Staat daar zo'n auto'tje waar je geld in moet gooien en waar je als klein kindje gewoon in mag gaan zitten. Zegt de moeder tegen haar schattige dochtertje met lief jurkje en twee blonde staartjes: 'Goed vasthouden he! Waar ga je naartoe?' Waarop het lieve meisje zegt: 'Helemaal naar Amerika. Over de zee. Wil je mee? Je kunt er nog wel naast zitten hoor!' En hoewel mama er natuurlijk niet meer naast paste, deed mama alsof ze er naast ging zitten ('Ja leuk, ik wil wel mee! Gordel om!'). En ja hoor, daar gingen ze: 'broem broem broem...'