Een stukje optimisme?

Ik ben een optimist. Een rasechte. En ook zeer positief ingesteld. Ik ben er altijd van overtuigd dat alles uiteindelijk wel goed zal komen. Ik zie altijd alles van de zonnige kant, en zie altijd overal het goede van in. Ik zie meestal alleen maar het goede in mensen, denk bijna nooit negatief over iemand. En als ik al negatieve gedachten heb, komt daar vaak een positieve 'ja maar' achteraan. En hoewel ook ik soms (kleine) tegenslagen heb, of minder leuke dingen meemaak, laat ik me daar niet door uit het veld slaan. Dan heb ik altijd het vertrouwen dat het wel weer goed zal komen, of dat het snel weer beter zal gaan, of dat het eigenlijk maar beter is zo. En de écht vervelende of negatieve dingen, daar maak ik me vaak ook niet echt druk om. Soort van 'weglopen voor je problemen', dat idee. En hoewel ik me ervan bewust ben dat dit laatste natuurlijk eigenlijk niet altijd goed is, is deze houding wel erg fijn voor jezelf. Zo ben ik bijvoorbeeld ongeveer altijd vrolijk en blij. Heb ik zelden een slecht humeur, omdat datgene waar mijn eventuele slechte humeur door veroorzaakt zou kunnen worden 'toch ook wel weer overgaat of goedkomt'. En dat is natuurlijk erg prettig.
Maar om me heen zie ik zo vaak mensen die niet zo'n positieve houding hebben. Die bij het minste of geringste bij de pakken neer gaan zitten. Die het dan meteen niet meer zien zitten. En dat vind ik jammer. Ik zou graag willen dat ik dan een beetje van mijn optimisme en positivisme weg kon geven aan die andere mensen. Ik heb toch nog genoeg over. Laat iemand anders dan dat beetje dat ik toch over heb maar nemen.