Boosheid

Ik kan heel slecht tegen boosheid of kwaadheid. Ik hou er niet van als andere mensen kwaad zijn. En zelf ben ik ook erg moeilijk kwaad te krijgen. Zelden ben ik kwaad op iemand. Hooguit een klein beetje geïrriteerd. Maar dat vind ik al vervelend. Ik hou er niet van. Doe mij maar gewoon tolerantie en elkaar snel vergeven. Niks boosheid. Daar kan ik echt slecht tegen. Gewoon vrolijkheid en alles zo snel mogelijk vergeten.
Maar nu is dan toch mijn grens bereikt. Nu ben ik even écht heel kwaad. Grrr... En dat op zich is nog niet zo erg. Het ergste is dat ik zelfs nu, nu ik wel degelijk het recht heb om kwaad te zijn, eigenlijk niet kwaad wíl zijn. En me min of meer irriteer aan mijn eigen boosheid. En al de gedachte heb dat het straks wel weer over is. En dat is eigenlijk niet de bedoeling. Want mijn boosheid is wel degelijk gegrond. Ik accepteer soms veel te veel van mensen. En ik kan er niet tegen dat ik die boosheid van mezelf eigenlijk al niet accepteer en dat ik er het liefst gewoon niet bij stil sta en mijn kop in het zand steek. Terwijl het soms echt niet zo heel vreemd is om even heel kwaad te zijn. Maar ik hou er gewoon niet van. Ik kan het niet.