Ze vragen er om

Mijn Mockamore-verslaving. Ik schreef er al meer over. Maar hij begint nu toch echt ernstige vormen aan te nemen. Vorige week bijvoorbeeld zat ik er, verspreid over drie dagen, minimaal vier uur lang. Minimaal. En deze week begon ook al goed; ik belandde er vandaag weer eens min of meer 'toevallig'. Tegenwoordig gaat het steeds vaker zo: mensen bellen me altijd op om te vragen of ik mee naar Mockamore ga als ik net op een punt ben waarop ik me afvraag wat ik toch moet gaan doen. En als ik toevallig in de stad ben en gewoon even binnenloop (dat moet dan gewoon), kom ik zo ongeveer altijd wel bekenden tegen. Zo erg is het voortaan. Tsja... dan wordt je wel verslaafd. Ik ken al het personeel, ik ken zelfs alle vaste klanten die er ook 'altijd' zijn. En vandaag was weer een toppunt in onze Mockamore-verslaving. Zit je gewoon gezellig met zijn vieren koffie te drinken, komt de medewerkster (nu definitely verkozen tot leukste medewerkster, dat begrijpt u) naar ons toe. Ze had een aantal koekjes over (hoe kan dat in hemelsnaam om twee uur 's middags al???), en dacht dat ze ons daar misschien wel blij mee kon maken! Hoe lief! Serieus, als je zelfs zo'n vaste klant bent dat ze gratis koekjes aan je geven, en je dus in feite als soort vuilnisbak fungeert, dan heb je het toch wel ver geschopt dacht ik zo! En tsja, dan vragen ze er om dat je een nog ergere verslaving ontwikkelt...