Mijn fiets

Dit moet ik toch echt even met jullie delen. Die fiets van mij, geweldig. Wat een karakter heeft die! Ik bedoel, ik laat mijn arme fietsje gewoon per ongeluk het hele weekend buiten staan. Buiten, in plaats van in haar oude, vertrouwde stalling, waar ze veilig is temidden van de andere fietsen van mensen die bij mij op de galerij wonen. Die stalling, waar ze normaal gesproken 's nachts verblijft, en waar ze vaak overdag ook veilig staat. En waar ze vooral staat als ik bijvoorbeeld het hele weekend weg ben. Dat is haar thuis, de plek waar ze zich veilig en prettig voelt.
Maar goed, het lot wil dat ik mijn fiets donderdagnacht vergeten ben binnen te zetten (ze stond nog buiten omdat we nog uit zouden gaan, maar dit gebeurde, gezien het tijdstip waarop we beseften dat we nog uit zouden gaan, dus niet meer...). En vrijdag ben ik haar ook helemaal vergeten. Stom natuurlijk, maar goed, die dingen gebeuren soms nou eenmaal. Het hele weekend heeft mijn arme fietsje buiten gestaan. En ze stond niet eens ergens knus tegenaan ofzo, nee gewoon helemaal alleen in het luchtledige. Zonder de fietsen die ze kent om zich heen. Wel met een slot, dat scheelt natuurlijk.
Maar ondanks deze onvergeeflijke actie van mij heeft ze het gewoon overleefd! Ik verwachtte minstens een lekke band, of erger nog, dat ze weg zou zijn. Maar nee... vanmiddag liep ik naar buiten, en daar stond mijn fietsje nog, helemaal gezond en wel! Ik zou het wel weten als ik zo'n fiets was en mijn baasje deed zoiets met me... Maar nee hoor, ze pikt het gewoon! Ze was niet eens kwaad ofzo, nee ze bracht me weer keurig waar ik heen moest.
Geweldig toch, zo'n trouwe en vergeeflijke fiets!

P.S. Dit stuk is geschreven op een dag met vrij veel koffie, actieve buien, lachbuien en meer van zulk soort zaken, en valt onder het kopje 'je fantasie de vrije loop laten en eens kijken of je je in kunt leven in een fiets'. Ofzoiets...Weet ik veel, laat ook maar...