Nog steeds een kind

Soms ben ik net een klein kind. Dan gedraag ik me precies zoals kleine kindjes dat kunnen. Dan word ik helemaal blij van een of ander onbenullig iets. Dan kan ik van zulke kleine dingen ook helemaal enthousiast worden, en krijg ik zin om spontaan te gaan springen of huppelen. Of ik kan helemaal geconcentreerd opgaan in iets onzinnigs, zoals bijvoorbeeld twee pepernoten met een vuilniszak-sluitclipje tegen elkaar binden (wat me gisteren toch wel een tijdje bezig heeft gehouden). En dan ben ik vervolgens ook helemaal blij als het gelukt is.
Soms heb ik ook spontaan zin om in de plassen te gaan springen als het regent, of om ook van die vrolijke regenlaarsjes te kopen. Of ik wil meteen een vrolijke sneeuwpop bouwen als het sneeuwt. In hele hoge bergen met bladeren springen. In de zandbak spelen.
En zo kan ik wel eindeloos doorgaan... Ik kan nog wel duizenden dingen noemen die kinderen doen, en waar ik soms ook zo'n zin in heb. Maar ja, ik ben geen klein kind meer, dus mensen zullen me raar aankijken als ik die dingen ga doen. En dat is jammer... Soms zou ik wel willen dat ik weer eventjes echt een jong, klein, onbezorgd en vrolijk springend en huppelend kindje was.