Afscheid nemen bestaat niet

Afscheid nemen. Dat is zo'n beetje waar ik deze week mee bezig ben. Vriendinnetjes die voor een aantal maanden naar het buitenland gaan. En ja, dan moet er dus afscheid genomen worden. En daar houd ik dus niet van. Van afscheid nemen. Zeker niet als je al zo lang van tevoren weet dat het dán moet gebeuren. Want dan komt dat moment steeds dichterbij en wordt het steeds vervelender. Het zou misschien eigenlijk fijner zijn om zoiets te horen als 'Goh, ik vertrek morgen voor vier maanden naar het buitenland!'. Nee, steeds wordt dat échte afscheid nemen weer uitgesteld. Nog maar een keertje voor de laatste keer dit doen, en dan zie je elkaar dan en dan toch nog maar een keertje, je hebt tenslotte nog een week de tijd. En dat is natuurlijk wel leuk, om nog veel dingen samen te doen, daar gaat het niet om. Maar daar wordt het afscheid wel steeds moeilijker door. Ik weet ook wel dat ze na die paar maanden weer terug komen, en dat zij daar waarschijnlijk een geweldige tijd gaan hebben. En ook dat ik ze soms helemaal niet zo heel vaak zie of spreek. Maar toch... toch zal ik ze missen. En dat besef je wel in zo'n week waarin afscheid nemen toch echt wel bestaat.