Big Brother-gevoel

Ken je die situatie waarin je gewoon op straat, of ergens anders, loopt en dat iemand jou blijkt te kennen, terwijl jij die persoon helemaal niet kent? Dat die iemand je dan heel vrolijk begroet, terwijl jij je afvraagt wie het is? Erg vervelend vind ik dat. En het overkomt me vrij vaak. Mensen die me begroeten en vragen 'of ik een dochter van ... ben'. En dan vervolgens een heel gesprek beginnen te voeren in de trant van 'hoe is het nu met je en wat doe je nu?' Of mensen die me op het station vrolijk gedag zeggen, terwijl ik bij mezelf denk 'jou heb ik eerder gezien, maar waar en wanneer???' En zulke situaties zijn zóóó vervelend. Ik kan me na zo'n situatie nog dagen afvragen wie die persoon nou was. En nooit kom je er dan achter. Echt, ik heb er een hekel aan als iemand mij (blijkbaar, anders zeg je niet zo stellig gedag) kent, en ik die persoon niet. Daar krijg ik zo'n Big Brother-gevoel van, zo'n gevoel dat mensen die ik niet ken me in de gaten houden, en precies weten wie ik ben en wat ik doe en waar ik kom enzo. En daar houd ik dus niet zo van.