Koffie = psychisch?!?

Jarenlang had ik een hekel aan mensen die koffie dronken. Nou ja, niet zozeer aan mensen die koffie dronken, maar aan mensen die koffie dronken omdat ze 'koffie nodig hadden'. Ik kon daar echt niet tegen. Van die mensen die zeiden: 'Ik moet nu echt een bakkie koffie hebben' of 'Als ik 's ochtends niet eerst een kopje koffie drink, kom ik de hele dag niet op gang'. Dergelijke uitspraken vond ik verschrikkelijk irritant. Ik heb altijd geroepen dat het zogenaamde opwekkende effect van koffie onzin was, dat het iets psychisch was. Iets waarin je moest geloven, omdat het anders niet echt werkt. En vooral als iets dat je lichamelijk gezien totaal niet merkt. Als iets waarvan je denkt effect te zien, door te willen dat je dat effect ziet. Kon me echt irriteren aan mensen die zo praatten, ik zei dan: 'Koffie...koffie is psychisch!'. En ik geloofde er ook echt in.
Tot sinds een paar weken. Sinds die tijd drink ik zelf ook weleens koffie. Daarvoor niet, vond het niet lekker. En ik wilde het niet leren drinken, uit protest tegen die mensen met hun 'geweldige opwekkende effect' van koffie. Zo wilde ik niet worden. Maar door een toevallige speling van het lot (zie deze post) proefde ik eens een overheerlijke koffie-sensatie, met warme chocomel en caramel en witte chocoladevlokken. Dat was het omslagpunt. Puur genieten, die koffie. En ja, stiekem word ik zelf eigenlijk ook steeds een stuk wakkerder, opgewekter en vrolijker na zo'n heerlijke koffie...Of zou dit effect bij mij ook psychisch zijn??? Maar het voelt zo 'echt'...