'Wat mooi is mag niet te lang duren'

Een paar jaar geleden zag ik de film 'Oesters van Nam Kee'. Het boek heb ik ook gelezen trouwens. Leuke film, leuk boek. Maar in die film komt steeds een bepaalde zin terug. En om de een of andere onverklaarbare reden heb ik die zin onthouden, en ik denk er nog steeds vaak aan. 'Alles wat mooi is, mag niet te lang duren'. Ik weet niet waarom ik die zin heb onthouden, terwijl ik van de rest van de film niet zoveel meer weet. Maar op de een of andere manier doet die zin iets met me. Ik vind hem mooi. Als ik eraan denk, roept het altijd zo'n 'oooh-gevoel' op. Ik ben het ook wel eens met die zin. Oké, ik weet niet of het voor alles geldt, maar voor veel dingen wel. Veel dingen die mooi zijn, moeten niet te lang duren. Dan gaat het magische er af, dan wordt het 'gewoon'. En ik vind dat dat juist niet moet bij dingen die mooi zijn. Dingen die mooi zijn moeten niet te lang duren, je moet er niet in willen blijven hangen. Op den duur zie je namelijk steeds meer de minder mooie dingen ervan in. Dan blijft het niet zo mooi als het ooit was. Mooie dingen moeten over gaan als het nog mooi is, op het hoogtepunt. Als het mooie te lang duurt, wordt het minder mooi en gaan steeds meer dingen je tegenstaan. Als je dat begint te merken, dan is het hoogtepunt eigenlijk al voorbij. Dan moet je ook de beslissing kunnen nemen om dat wat zo mooi is/was, voorbij te laten zijn. Hoewel dat soms misschien erg moeilijk is, is het juist in veel gevallen goed om toch die beslissing te nemen. Anders kijk je op datgene wat eerst zo mooi was, op een vervelende manier terug omdat het gewoon te lang heeft geduurd. Terwijl de herinnering zo mooi had kunnen zijn.
Nee. Alles wat mooi is, moet niet te lang duren. Mijn besluit staat (bijna) vast...