Sommige zijn wél lief

Politieagenten. Sinds ongeveer een jaar had ik er meestal geen goed woord voor over. Ik kreeg toen namelijk een keer een bekeuring, zogenaamd voor 'door rood licht fietsen'. En dat terwijl ik die ene bewuste keer juist heel goed naar het stoplicht keek, en zag dat het oranje was en bewust besloot dat ik nog wel door kon rijden. Die keer kreeg ik een bekeuring voor het door rood rijden. € 35,-, ik zal het nooit vergeten. Wat was ik kwaad op die politieagent. En niet zozeer op hem persoonlijk, maar op het idee dat hij als politieagent de bevoegdheid had om mij gewoon te bekeuren, met als gevolg dat ik geen poot had om op te staan want het was zijn woord tegen het mijne.
Maar nu moet me iets van het hart. Er zijn ook aardige, hele lieve politieagenten. Ik fietste vanavond richting de stad. Zonder licht, want ik heb besloten dat licht op mijn fiets niet aan mij is besteed. En ja, dat is echt mét reden. Ik heb een tijd geleden eens drie keer lampjes moeten kopen in een periode van drie weken, omdat ze steeds kapot gingen toen ik ze vastmaakte of iets dergelijks. Kortom; die dingen willen gewoon niet aan mijn fiets, niets aan te doen en daar heb ik me bij neergelegd. Ik had me er dan ook bij neergelegd dat ik vast wel eens een bekeuring zou krijgen. En vanavond was daar een moment voor. Ik fietste dus naar de stad. Schijnt er ineens een agent, hij was samen met nog een agent, met een zaklamp op mij. 'Jongedame, stop eens even'. Owjee. 'Het licht....' Ik zeg: 'Ja ik weet het, ik heb geen licht. Maar mijn lampjes zijn kapot gegaan, en ik weet dat het fout is, maarja ik heb nou eenmaal nu geen licht', me al neerleggend bij de bekeuring. Zegt die allerliefste meneer agent: 'Ja, dan gaan we dus maar even lopen, oké?' 'Ja, dat is goed hoor.' Prima, ik loop wel even. 'Fijne avond nog hè!'. En dat was het! Niet eens een bekeuring! Stukje lopen, en om de hoek natuurlijk weer gewoon op mijn fietsje gestapt. Lief toch?