Vereerd

De laatste dagen ben ik er achter gekomen dat ik, als ik ergens voor wil gaan en er enthousiast over ben, soms tot het uiterste ga. Als ik eenmaal iets echt van plan ben, kan ik het niet meer loslaten. Dan blijft het me in zijn greep houden, totdat het gedaan is. Dan ga ik er gewoon helemaal voor. Voor de volle 200 %. Dan zijn andere dingen even niet belangrijk meer, steek ik er alle tijd in die ik maar heb en stort me volledig op datgene. Dat is wat ze soms noemen 'toegewijd' of 'ergens hart voor hebben'. Ik ben er achter gekomen dat ik dat ben/heb. Ik kan het gewoon niet hebben om dingen waar ik enthousiast over ben maar half of niet te doen. Dat zie ik als een gemiste kans om ergens iets van te maken.
Het hangt ook een beetje samen met verantwoordelijkheidsgevoel. Nooit was ik me er echt van bewust dat ik dat heb. Mijn moeder wees me er wel eens op, maar ik zag het zelf niet. De laatste dagen echter wel. Ik heb een enorm verantwoordelijkheidsgevoel. Soms is het zelfs zo groot dat ik misschien te veel wil of te veel dingen op me neem. Dan werkt dat grote verantwoordelijkheidsgevoel en plichtsbesef eigenlijk een beetje tegen me. Maar tegelijkertijd geeft het een ontzettend goed gevoel om je ergens echt verantwoordelijk voor te voelen en te proberen om het goed te doen. Vooral ook als ik het zo leuk vind en er zo enthousiast over ben. Beetje dubbel dus.
Als je dit zelf allemaal beseft, is het ontzettend fijn om er ook een soort bevestiging van te krijgen van anderen, een blijk van waardering. Eén simpel iets waaruit blijkt dat je het niet allemaal voor niks doet, behalve dan omdat je het leuk vindt natuurlijk. Eén simpele opmerking. En toch zo vereerd zijn.