Mijn ouwe trouwe degelijke Gazelle

Jawel, wederom eens een postje over mijn fiets. Hij blijft me verbazen namelijk. Wat een levenskracht heeft dat ding zeg! Al meerdere malen heb ik hem zo goed als opgegeven en gaf ik hem nog slechts enkele ritjes naar de stad op en neer. Maar telkens blijkt dat hij er weer min of meer bovenop komt. Nu ook weer. Zijn achterband was al lange tijd lek. En bovendien was het achterspatbord (dat ding dat boven je wiel hangt...) helemaal doormidden geroest. Ondanks mijn verwoede pogingen dit object steeds weer in bedwang te houden met karakteristieke blauwe touwtjes, danste het telkens weer op mijn band heen en weer. Dit ging natuurlijk gepaard met een herrie van jewelste. U begrijpt: ik zag het einde van mijn ouwe trouwe degelijke maar ontzettend lelijke bruine Gazelle naderen. En dat viel me zwaar. Ik was er serieus van overtuigd dat hij niet meer te redden viel en was stiekem al op zoek naar een vervanger. Maar, lieve lezers, er is goed nieuws: na een paar daagjes bij de fietsenmaker vertoefd te hebben, is hij weer helemaal de oude! Het kostte me wel wat, maar dan heb je ook wat. Namelijk je oude vertrouwde fietsje terug. En dat is me veel waard. Want wat fietst hij toch weer heerlijk en geruisloos! Ik zal er op fietsen tot hij letterlijk helemaal uit elkaar valt en totdat fietsen écht onmogelijk is geworden!