Mijn planten en ik

Ik denk dat ik een soort haat-liefde-verhouding met planten heb. Ik vind planten erg leuk, en ik houd ervan om mijn kamer er mee op te vrolijken. Maar op de een of andere manier lijkt het me niet te lukken om ze een gelukkig leven te geven.
Een tijdje geleden dacht ik dat ik er overheen was. Dat ik planten wel gewoon in leven kon houden. Ik heb namelijk met mijn verjaardag (bijna drie maanden geleden) twee hele leuke plantjes gekregen. Zogenaamde 'kerststerren'. De ene is roze/rood en de andere geel. Ze staan al die tijd al fijn op mijn vensterbank in vrolijke bloempotjes, waar ze lekker veel zonlicht zien. Ik geef ze genoeg water, en praat tegen ze. Kortom, ze worden liefdevol behandeld. Ze leven nog steeds (nieuw record!) en zien er ook nog eens heel mooi en gezond uit! Dus dat is mooi!
Maar goed, toen kreeg ik ongeveer een maand geleden ook een plantje van mijn tante en neefjes die op bezoek kwamen. Een blauw druifje, maar dan met witte bloempjes (wit druifje klinkt zo stom). Staat ook fijn op mijn vensterbank. Maar helaas...dit exemplaar is er niet zo goed aan toe. 'Verzorging: veel licht, geen felle zon, aarde vochtig houden'. Hier heb ik me echt aan gehouden, en ik praat er ook nog eens tegen. Maar nee...ik denk dat ik hem op moet geven. Hij hangt slap en wordt bruin. Dus helaas, niet zo'n lang en gelukkig leven voor dit exemplaar. Heb uit alle macht geprobeerd hem te redden, maar het gaat alleen maar slechter met hem...En dat net nu ik dacht dat ik wél voor planten kon zorgen!