No escape

Zucht. Sporten. Ik kan er niet meer omheen denk ik. Van alle kanten word ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Huisgenootjes die vragen 'heej, sport jij tegenwoordig eigenlijk nog?', ik die helemaal uitgeput is en staat te puffen na één (!) trap, en gisteren was de druppel. Loop je nietsvermoedend door de stad in Eindhoven, wat op zich natuurlijk al best wel sportief is, komt er een glimlachende jongeman op je af. Of je toevallig zin hebt in een gratis dagje fitnessen. Alsof ik er uitzie alsof ik zin heb om te sporten. Dacht het niet. Maar goed. 'Uhm, nou op zich fitness ik al'. 'Op zich???' 'Ja, officieel zeg maar....'. 'Oow, op die manier'. Goed, ik kon dus mijn naam en telefoonnummer doorgeven en dan een keertje gratis fitnessen. Om weer écht te beginnen met sporten. Ik probeerde er nog aan te ontkomen: 'Ja maar ik woon niet in Eindhoven hoor, maar in Utrecht, dus ik denk dat het niet gaat lukken'. 'Ow maar das geen probleem, je mag ook naar onze club in Utrecht gaan, en tis gratis!'. Grrrr... Toen wist ik dus ook niks meer te zeggen. Helaas, binnenkort wordt het weer fanatiek sporten. En ik was er nog wel bijna aan ontsnapt...