Vermoeiend...

Soms word ik zo moe van mezelf...Er zijn van die dagen, waarop ik constant bij mezelf denk: 'Jezus, doe nou eens even rustig!' of 'Kun je nou niet heel even serieus doen?!' of 'Moet je nou bij alles wat er gezegd wordt een of andere bijdehante opmerking maken?!' Tsja...die dagen bestaan. Die vind ik meestal niet eens zo heel erg eigenlijk, want meestal ben ik op die dagen in zo'n stemming waarin ik alles wel grappig vind. En waarin ik op alles wat er gezegd wordt ook meteen een of andere rare opmerking heb. En hoewel mijn gezelschap die opmerkingen meestal dan wel kan waarderen, en ik ze zelf stiekem meestal eigenlijk ook wel grappig vind, zijn dit op de een of andere manier toch irritante buien. Ik word dan zo moe van mezelf. Ik heb ook al aan verschillende mensen gevraagd of ze ook ooit moe worden van zichzelf, maar niemand schijnt er last van te hebben...Nou ja. Zal wel aan mij liggen dan.
Nou zul je denken: vandaag was ook zo'n dag. Maar dat was het dus juist niet. Soms word ik ook moe van mezelf als ik dingen uitstel ofzo, als ik bijvoorbeeld de hele dag gepland heb om aan een opdracht te werken en het dan uiteindelijk niet doe, zoals gisteren. Daar kan ik ook moe van worden. Je de hele dag zitten vervelen, omdat je 'zo gaat beginnen'. En 'zo' komt dan niet, waardoor je de hele dag niks doet. Vermoeiend!
Nee, vandaag was juist het tegenovergestelde: ik heb de hele middag en nog een stukje van de avond aan mijn opdracht gewerkt, waardoor die nu af is. En ik bedacht me, na al die inspanningen, dat dit nou echt zo'n dag is waarop ik absoluut niet moe van mezelf ben geworden!